اثربخشي آموزش تاب‌آوري بر سازگاري اجتماعي و هدفمندي در زندگي در سالمندان مرد ساكن سراي سالمندان

افزايش چشمگير جمعيت سالمند در دنيا پديده‌اي است كه از قرن بيستم آغاز و تا كنون ادامه دارد و تلاش براي بهبود وضعيت روانيجسمي اين قشر امري ضروري مي‌باشد. بنابراين پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي آموزش تاب‌آوري بر سازگاري اجتماعي و هدفمندي در زندگي سالمندان مرد سراي سالمندان شهر اصفهان انجام گرفت. روش پژوهش از نوع نيمه‌آزمايشي، با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون و گروه كنترل بود. شركت‌كنندگان شامل 30 مرد سالمند بين 65 تا 96 سال بودند كه با روش نمونه‌گيري در دسترس و با توجه به معيارهاي ورود به مطالعه انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل جايگزين شدند (هر گروه 15 نفر). گروه آزمايش به مدت 8 جلسه 90 دقيقه‌اي تحت آموزش تاب‌آوري قرار گرفتند. اما گروه كنترل هيچ مداخله‌اي دريافت نكرد. شركت‌كنندگان در پژوهش به پرسشنامه‌هاي سازگاري اجتماعي بل و هدفمندي كرامباف و ماهوليك پاسخ دادند. داده‌هاي پژوهش به وسيله بسته آماري براي علوم اجتماعي و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 23 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج نشان داد كه آموزش تاب‌آوري گروهي، سازگاري اجتماعي و هدفمندي را در گروه آزمايش به طور معناداري افزايش داده است (0.001 P). بنابراين پيشنهاد مي‌شود از آموزش تاب‌آوري براي افزايش سطح سازگاري اجتماعي و هدفمندي در سالمندان ساكن در سراي سالمندان استفاده گردد.