اثربخشي اميددرماني بر خوش بيني اسلامي و شادكامي در سالمندان

كيفيت زندگي اين مرحله ضرورتي اجتماعي است.  هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي اميددرماني بر خوش‌بيني اسلامي و شادكامي در سالمندان شهر اهواز بود. پژوهش حاضر به روش نيمه آزمايشي از نوع پيش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري پژوهش سالمندان تحت پوشش كميته امداد شهر اهواز بودند و حجم نمونه شامل 30 نفر از سالمندان بودند كه به شيوه نمونه گيري هدفمند با كسب كمترين نمره در آزمون اميد به زندگي انتخاب و سپس به صورت تصادفي در دو گروه (15 نفر مداخله و 15 نفر گواه) قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه خوش‌بيني اسلامي نوري و بي ريا، پرسشنامه شادكامي آكسفورد و پرسش‌نامه اميد به زندگي اسنايدر مي‌باشد. گروه مداخله در 8 جلسه اميد درماني بر اساس نظريه اميد اسنايدر شركت كردند كه گروه گواه در آن شركت نداشتند. داده‌ها با استفاده از تحليل كوواريانس با نرم افزار SPSS نسخه 24 تحليل شد. نتايج تحليل كواريانس تفاوت معناداري در ميانگين نمرات خوش‌بيني اسلامي بين گروه مداخله و گواه (0.001 P) و مقياس‌هاي آن و در ميانگين نمرات شادكامي (0.001 P) را نشان داد. بنابراين اميددرماني موجب افزايش خوش‌بيني اسلامي و مقياس‌هاي آن و شادكامي در سالمندان شده است. بر اساس يافته‌هاي پژوهش، آموزش اميددرماني در افزايش خوش‌بيني اسلامي و شادكامي مؤثر بوده و بنابراين توصيه مي‌شود در مراكز نگهداري از سالمندان به اميددرماني توجه شود.