نقش ميانجي نارسايي شناختي در ارتباط بين ذهن‌آگاهي و صميميت زناشويي سالمندان

صميميت زناشويي يكي از مؤلفه هاي مهم كيفيت زندگي زناشويي در دوره هاي مختلف سني است. نارسايي شناختي و ذهن آگاهي به عنوان عوامل روان‌شناختي مي‌توانند در تبيين صميميت زناشويي افراد نقش داشته باشند. بنابراين اين پژوهش با هدف بررسي نقش ميانجي نارسايي شناختي در ارتباط بين ذهن آگاهي و صميميت زناشويي سالمندان انجام شده است. طرح حاضر توصيفي از نوع همبستگي با روش تحليل مسير مبتني بر رويكرد حداقل مربعات جزئي بود. جامعه آماري پژوهش شامل سالمندان شهر رشت بود. در پژوهش حاضر 110 سالمند به شيوه نمونه‌گيري داوطلبانه انتخاب شدند و به مقياس صميميت زناشويي تامپسون و والكر، پرسشنامه نارسايي شناختي برودبنت و همكاران و فرم كوتاه پرسشنامه ذهن آگاهي والاچ و همكاران پاسخ دادند. داده‌هاي جمع‌آوري‌شده با استفاده از نرم‌افزارهاي SPSS نسخه 23 و SmartPLS نسخه 2 تحليل شدند. يافته ها نشان داد ذهن آگاهي به‌صورت منفي نارسايي شناختي و به‌ صورت مثبت صميميت زناشويي را پيش‌بيني مي كند (0.01 P). همچنين ذهن آگاهي به‌صورت غيرمستقيم و با نقش ميانجي نارسايي شناختي مي‌تواند صميميت زناشويي را پيش‌بيني نمايد (0.01 P). يافته هاي پژوهش حاضر نشانگر اهميت ذهن آگاهي و نارسايي شناختي در تبيين صميميت زناشويي سالمندان است. بنابراين با برگزاري دوره‌هايي مبتني بر يادگيري مهارت‌هاي ذهن آگاهي مي‌توان قدم هاي سازنده در راستاي توانمندي شناختي و ارتقاء كيفيت زندگي زناشويي سالمندان برداشت.