بررسي سلوك عرفاني در قلعه سقريم نيمايوشيج با كاربست نظريه روايت‌شناسي ژرار ژنت

مبحث روايت‌شناسي داراي چنان قدمتي است كه پيشينۀ آن را مي‌‌توان در آراي افلاطون و ارسطو يافت. در زمانۀ ما، ژرار ژنت (1930-2018) يكي از منسجم‌ترين نظريه‌هاي روايت‌‌شناسي را عرضه كرده است. اين نوشتار جنبه‌هاي عرفاني قلعۀ سقريم نيما را با كاربست عناصر روايي نظريۀ ژنت بررسي مي‌كند. در پژوهش حاضر كه با روش توصيفي ـ تحليلي انجام گرفته است، نخست نظريه روايي ژنت معرفي مي‌گردد، سپس، به تأثير كاربست هر كدام از عناصر روايي اين نظريه در منظومه پرداخته است و در پايان تأثير كاربست مجموعۀ اين عناصر در اثر ارزيابي مي‌شود. هدف پژوهش حاضر اين است كه نشان دهد كاربست اين عناصر تا چه اندازه در شكل دهي قلعۀ سقريم به عنوان اثري عرفاني نقش داشته و تا چه ميزان به شاعر در بيان مفاهيم عرفاني ياري رسانده ‌است. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه نيما، با به ‌كارگيري متناسب عناصر رواييِ نظريۀ ژنت در اثر خود، (به طور ناخودآگاه) توانسته اثري همسو با آثار عرفاني ادبيات فارسي خلق كند و نيز با به كارگيري اين عناصر روايي، مفاهيم عرفاني را به شيوه‌اي تأثيرگذار در اثر خود بازتاب دهد.