نقش و كاركرد گروه‌هاي پادسامانه‌اي (ضد سيستمي) در سامانۀ بازدارندگي غرب آسيا (كاربست ديدگاه غربي ـ امريكايي در تكوين نظم بومي منطقه‌اي)

نظرية بازدارندگي كلاسيك محدود به توضيح ثبات در روابط ابرقدرت­هاي داراي همپايگي راهبردي در سطح جهاني است، اما اين نظريه قادر به تبيين عملكرد بازدارندگي در مناطق پيچيده و آشوبناك نيست. به‌عبارتي، در دوران جنگ سرد سامانۀ بازدارندگي تنها در روابط ابرقدرت­ها، درقالب بازدارندگي هسته­اي عمل مي­كرد و به‌تبع‌آن انتقال تعارضات به مناطق پايين­دستي، ازجمله منطقۀ غرب آسيا را به‌دنبال داشت. اما پس از عصر جنگ سرد شاهد عملكرد سامانۀ بازدارندگي منطقۀ غرب آسيا، به‌عنوان يك نظم منطقه­اي پيچيده و آشوب هستيم كه درقالب نظرية بازدارندگي پيچيده قابل­تبيين است. سامانۀ بازدارندگي پيچيده شامل زيرسامانه­ ها و كنش‌گران متعدد است و يكي از مهم­ترين اين كنش‌گران «گروه­هاي پادسامانه‌اي» است كه از نقش تعيين‌كننده‌‌اي در زيرسامانه­هاي بازدارندگي در منطقۀ غرب آسيا برخوردارند. اين بعد در ادبيات روابط بين‌الملل و مطالعات منطقه‌اي مغفول مانده است. لذا سؤال پژوهش حاضر اين است كه نقش و كاركرد «گروه‌هاي پادسامانه‌اي» در سامانۀ بازدارندگي نظم منطقه­اي غرب آسيا چيست؟ فرضية اين پژوهش اين است كه «گروه­هاي پادسامانه‌اي»، موجب عملكرد سامانۀ بازدارندگي منطقۀ غرب آسيا، در شرايط عدم تقارن و ناهمجنسي قدرت مي­شوند». براين‌اساس، هدف پژوهش حاضر، ارائة مدلي نظري در زمينة نقش« گروه­هاي پادسامانه‌اي» در سامانۀ بازدارندگي پيچيده، درجهت كمك به غناي ادبيات نظري روابط بين ­الملل است. اين پژوهش با استفاده از روش علّي ساختاري ـ كاركردي ساماندهي و تدوين شده است.