بررسي تأثير هندسۀ پلان ساختمان‌هاي بلند با سازۀ داياگريد بر رفتار سازه‌اي آن‌ها در برابر بار جانبي زلزله

به دست آوردن درك شهودي رفتار سازه اي فرم هاي معماري همواره براي معماران مسئله اي با اهميت بوده است. در دورۀ مدرن رابطۀ نزديكي ميان معمار و مهندس سازه در طراحي ساختمان بلند وجود داشته كه، در پي كمرنگ شدن آن در دورۀ حاضر، كارايي سازه اي فرم هاي ساختمان بلند كاهش يافته است. ازآنجاكه هزينه هاي بخش سازه در حدود يك سوم هزينه هاي ساخت است، دقت در ملاحظات سازه اي در طرح اوليه و توجه به عملكرد سازه اي در فرايند توليد فرم موجب صرفه جويي چشمگيري در هزينه هاي پروژه خواهد شد. در اين پژوهش هدف يافتن تأثيرات فرم معماري بر رفتار سازه اي است تا به تيم طراحي ساختمان بلند در مرحلۀ كانسپت در استفاده از گزينه هاي با عملكرد سازه اي مناسب ياري كند. ابتدا در محيط پارامتريك فرم هاي متنوعي با متغيرهاي پلان كف، بام، و نحوۀ شكل گيري عمودي توليد مي شوند. سپس سازۀ خارجي داياگريد فلزي بر روي پوستۀ هر فرم اعمال مي شود و بار جانبي زلزله به روش استاتيكي به اين سازه ها اعمال و رفتار سازه اي فرم هاي توليدشده ارزيابي مي شود. نتايج اين پژوهش نشان مي دهد كه كمترين ميزان جابه جايي بالاترين تراز در ميان همۀ فرم ها در فرم با پلان كف 6ضلعي و بام 3ضلعي (7% كمتر از ميانگين) است و بيش از آنكه جابه جايي بالاترين تراز به وزن كل بستگي داشته باشد، به هندسۀ پلان سازنده فرم ها بستگي دارد. در بين فرم هايي كه از يك نوع پلان بام و كف تشكيل شده بودند، كمترين ميزان جابه جايي در بالاترين تراز، در فرم 8ضلعي (6% كمتر از ميانگين) است. فرم هاي با پلان كف و بام 8 و 12ضلعي وزن كل و جابه جايي بالاترين تراز كمتري نسبت به ساير فرم ها دارند كه مي توان گفت بهترين و فرم با پلان سقف و كف 3ضلعي بدترين رفتار سازه اي را از خود نشان مي دهند.