مديريت بحران‌هاي اجتماعي ناشي از نقاط بحراني در كلان‌شهرها

زمينه و هدف: برخي از مناطق شهري در كلان‌شهرها تحت تغييرات نرم و آرام در بسترهاي موصوف به نقاط بحراني تبديل مي‌شوند. اين مناطق يا نقاط بحراني مستعد ايجاد بحران‌هاي اجتماعي هستند يا بحران‌هاي اجتماعي حاصل از ساير موضوعات را گسترش مي‌دهند. هدف از انجام اين تحقيق، ارائه مدل مديريت بحران‌هاي ناشي از نقاط بحراني در كلان‌شهرها بود.روش پژوهش: پژوهش حاضر برحسب هدف از نوع تحقيقات كاربردي- توسعهاي، برحسب دستاورد يا نتيجه تحقيق از نوع كاربردي محسوب مي‌شود كه با رويكرد كيفي انجام شد. قلمرو زماني اين تحقيق دهه 1390 در كلان‌شهر تهران بود. جامعه آماري تحقيق خبرگان حوزه‌هاي مرتبط با موضوع بودند كه پس از مصاحبه نيمه ساختاريافته با ده نفر از آنان، تحقيق به اشباع نظري رسيد. پس از پياده‌سازي متن مصاحبه‌هاي انجام‌شده به روش افقي سازي، مقوله‌هاي محوري به‌دست‌آمده و سپس با استفاده از نظرات خبرگان در روش دلفي دسته‌بندي منطقي انجام شد.يافته‌ها و نتايج: مدل مديريت بحران ناشي از نقاط بحراني در كلان‌شهرها، شامل مراحل پيش‌بيني، پيشگيري، مواجهه و مقابله و ترميم و بازسازي است. پيش‌بيني بحران مبتني بر رصد بسترهاي شكل‌گيري اين نقاط در ابعاد فرهنگي- اجتماعي، اقتصادي، كالبدي و كنترلي- نظارتي است. با اتكا به اين يافته‌ها بايد از شكل‌گيري بحران پيشگيري كرد. در مواجهه با اين نوع بحران معمولاً نيازي به اقدامات سلبي نيست ولي در صورت پيشرفت بحران و نياز به مقابله، از اين نوع اقدامات نيز استفاده مي‌شود. به‌هرحال پس از كنترل بحران، مراحل ترميم و بازسازي در صدر برنامه‌هاي مديران شهري قرار مي‌گيرد