سياست‌گذاري علم، فناوري و نوآوري: ابعاد و پيامدهاي اجتماعي

در اين مقاله، جنبه‌هايي از ارتباط مطالعات اجتماعي با سياست‌گذاري علم، فناوري و نوآوري بررسي مي‌شود. علم، فناوري و نوآوري، زمينه‌هايي مطالعاتي براي پژوهشگران علوم اجتماعي و مديريت بوده‌اند. فضاي همرسي اين دو، سياست‌گذاري است. سياست‌گذاري علم، فناوري و نوآوري به عنوان بخشي از سياست‌گذاري عمومي، نيازمند شناخت معناي علم، فناوري و نوآوري در نهادهاي اجتماعي، اقتصادي، سياسي و اداري جامعه‌ است. بكارگيري اطلاعات و درك فرهنگي و تاريخي جامعه در سياست‌گذاري ضروري است چرا كه جوامع انساني، مكان‌مند و زمان‌مند هستند. يعني نه تنها جا افتادن يك سياست خاص در جوامع مختلف شرايط و پيامدهاي متفاوتي دارد بلكه بر پايه تجارب تاريخي، در مقاطع مختلف براي يك جامعه نيز ممكن است معناي يك علم، فناوري و نوآوري خاص دگرگون شود. به اين ترتيب، هم اجتماعي بودن علم، فناوري و نوآوري مهم است و هم پيامدهاي سياست‌گذاري در مورد آنها براي جامعه. در نتيجه، لازم است مواردي همچون اولويت‌گذاري آنها، اشاعه آنها در جامعه، ارتباط آنها با مردم‌سالاري و پيامدهاي اخلاقي‌شان براي جامعه مطالعه شوند. پيش از سياست‌گذاري، اين مطالعات براي سياست‌گذاري هوشمندانه‌تر و پس از آن براي ارزيابي پيامدها و بهبود سياست‌ها لازم هستند.