نقش سياست‌هاي علم، فناوري و نوآوري در توسعه نظام‌هاي بخشي نوآوري

ريشه‌هاي مفهوم نظام‌هاي بخشي نوآوري به مطالعاتي بازمي‌گردد كه حدود سه دهه پيش انتشار يافته‌اند، اما اين مفهوم حدود دو دهه پيش به طور جدي معرفي و از آن زمان به بعد با روندي افزايشي در صنايع متنوع و در كشورهاي توسعه‌يافته و در حال توسعه مورد استفاده قرار گرفته است. هر نظام بخشي نوآوري متشكل از چهار مؤلفه كليدي است كه يكي از آنها نهادهاي رسمي (سياست‌ها، قوانين، مقررات و استانداردها) و غيررسمي (باورها، هنجارها و ارزش‌ها) است و بقيه عبارتند از پايه دانش و فناوري، بازيگران و شبكه‌ها، و تقاضا. مروري بر مطالعات پيشين در كشورهاي توسعه‌يافته و در حال توسعه مؤيد آن است كه انواع سياست‌هاي دولت به ويژه سياست‌هاي علم، فناوري و نوآوري تأثير چشم‌گيري بر شكل‌گيري و تكامل نظام‌هاي مختلف بخشي نوآوري دارند. بررسي‌هاي اين مقاله نشان مي‌دهد كه بخش‌هاي مختلف نيازمند سياست‌هاي متفاوت و متنوع هستند و سياست‌هايي كه در يك بخش اثرات مثبتي به جا مي‌گذارند لزوماً در بخش‌هاي ديگر چنين اثراتي را به دنبال ندارند. در انتهاي مقاله تأثير سياست‌هاي متنوع و پوياي دولت بر شكل‌گيري و تكامل صنعت توربين‌هاي گازي مورد بررسي قرار گرفته و مرور اين تجربه بيانگر آن است كه دولت در طول زمان از طريق اتخاذ سياست‌هاي مختلف به شكل‌گيري و تكامل اين بخش كمك بسياري كرده است.