سياست‌هاي هدايت سرمايه‌گذاري مستقيم خارجي براي توسعه فناوري

سرمايه‌گذاري مستقيم خارجي به عنوان يك ابزار كارآمد براي تأمين منابع مالي و انتقال فناوري شناخته شده و رقابت زيادي براي جذب شركت‌هاي چندمليتي در كشورهاي در حال توسعه ايجاد شده است. اما تجارب كشورهاي در حال توسعه، نشانگر آن است كه تأثيرات مثبت سرمايه‌گذاري مستقيم خارجي (FDI) به صورت خودكار اتفاق نمي‌افتد و براي ارتقاء بهره‌وري و توسعه توانمندي‌هاي فناورانه داخلي، هماهنگي سياست‌هاي FDI و سياست توسعه صنعتي از طريق تعامل هدفمند مستمر و پرتراكم ميان شركت‌هاي چندمليتي و نظام‌هاي توليدي و يادگيري نوآوري كشور ميزبان ضروري است. در اين مقاله ضمن بررسي سرمايه‌گذاري مستقيم خارجي و تحولات اخير آن، نظريات مهم FDI كه توضيح مي‌دهند چرا بنگاه‌ها دست به FDI مي‌زنند مورد بحث قرار مي‌گيرد. برخي رويكردهاي نظري جديد بيان مي‌دارد كه سرمايه‌گذاري خارجي نه فقط به منظور بهره‌برداري از توانمندي‌هاي فناورانه در ديگر كشورها بلكه به عنوان يك ابزار مهم توسعه توانمندي‌هاي فناورانه شركت‌هاي سرمايه‌گذار عمل مي‌كند. لذا كشورهاي در حال توسعه تلاش مي‌كنند سهم بيشتري از اين نوع FDI كه پيوندهاي وسيع‌تري با بازيگران نظام نوآوري آنها برقرار كنند را جذب نمايند. همچنين حمايت از بين‌المللي شدن شركت‌ها ( و به بيان ديگر صدور سرمايه‌گذاري مستقيم خارجي) در كنار سياست‌هاي جذب FDI بيشتر مورد توجه كشورهاي در حال توسعه قرار گرفته است. در انتها نيز يكي از نمونه‌هاي مهم FDI طي سال‌هاي اخير در كشور (شركت ايرانسل) از منظر سياست‌هاي مرتبط با توسعه توانمندي‌هاي فناورانه از طريق سرمايه‌گذاري خارجي مورد بررسي قرار گرفته است.