اصول كيفي طراحي معماري فضاهاي داخلي مدارس استثنائي (با تاكيد بر ارتقاء مهارت سازشي كودكان آهسته گام)

كودكان آهسته گام به واسطه ي تفاوت در دو مولفه ي هوش بهر و مهارت سازشي از كودكان ديگر متمايز مي شوند . ادبيات موضوع نشان داده است كه مهارت سازشي كه در واقع توانايي هاي سازگاري با نيازمندي هاي محيطي، ارتباط با ديگران و برآورده ساختن نيازهاي شخصي و جنبه هاي مختلف شيوه ي زندگي مستقل مي باشد با راهكارهايي قابليت ارتقا دارد و فضا مي تواند در اين امر نقش حائز اهميتي داشته باشد. سوال اصلي پژوهش اين است كه اصول و راهكارهاي معماري فضاي آموزشي، مناسب براي شرايط جسمي، عاطفي و رواني كودكان كم توان ذهني كدام است؟در اين تحقيق كه در پي يافتن اصول كيفي طراحي فضاهاي داخلي مدارس جهت ارتقا مهارت سازشي مي باشد از روش كيفي و كمي به صورت توامان استفاده شده است . در روش كيفي از تحليل محتوا و كدگذاري استفاده شده است و در ادامه تحقيق با روش كمي جهت مشخص شدن مولفه هاي موثر برارتقا مهارت سازشي نمونه هاي مورد مطالعه با تكنيك دلفي گزينش شده و صفات فضايي موثر بر ارتقاء مهارت سازشي مورد پرسش قرار گرفته است. جهت آزمون فرضيه هاي تحقيق از روش همبستگي استفاده شده است و براي استخراج راهكارهاي معماري دو نوع پرسشنامه باز پاسخ و بسته پاسخ به كار گرفته شده اند. در مرحله ي آخر به منظور اطمينان از تاثير گذاري راهكارهاي معماري به دست آمده بر مولفه هاي ارتقا مهارت سازشي نظرسنجي از مربيان اين كودكان انجام شد .برطبق نتايج به دست آمده از اين تحقيق فضاي مدارس استثنائي بايد متكي بر شش اصل كلي شبيه سازي فضاي مدرسه به اجتماع، شبيه سازي مدرسه به خانه، ، مشاركت زايي، بازي سازي، سهولت (دسترسي به امكانات ، حركت ، جهت يابي) و توجه به رنگ فرم بافت سطوح باشد.طراحي با اين اصول با بهبود مهارت هايي نظير استفاده اجتماعي ، مهارت خودياري، ارتباط اجتماعي، آرامش و امنيت ، استقلال فردي و تحريك حواس و انگيزش زمينه را براي ارتقاء مهارت سازشي فراهم مي آورد.