پايبندي به تاريخ در مداخلات معاصر؛(قياس در طراحي زمينه‌اي بناها و مجموعه‌ها بين چند كشور اروپايي و ايران)

در مداخلات و طرح هاي معماري معاصر در بناهاي تاريخي ايران، تعامل مطلوبي ميان قسمت هاي تاريخي و اجزاي جديد به چشم نمي خورد. اين تعاملات تا حدود 50 سال پيش به دليل حضور معماران سنتي و تداوم پاره اي از الگوهاي ريشه دار معماري، از آسيب هاي كمتري ناشي از مداخلات و ساخت و سازهاي جديد مصون ماند، اما به تدريج و با فاصله گرفتن از الگوهاي اصيل اجتماعي و كالبدي عملا آسيب‌هاي وارده به ابنيه و مجموعه هاي تاريخي رو به افزايش نهاد. بخشي از روند ياد شده، در اثر فقدان مباني نظري و رويكرد و نگرش اصولي و همه جانبه، عملا چهره اي آشفته و پريشان به شهرهاي تاريخي ما داده و هويت تاريخي و معماري آن ها را تا حدود زيادي خدشه‌دار كرده است. لذا رويكرد زمينه گرا حكم مي كند كه بناهاي تاريخي، علاوه بر آنكه چهره مطلوبي براي سكونت و حيات بيابند، بازتابي از ظرايف معماري سنتي ايران را نيز عرضه نمايند. هدف اين مقاله كاربردي بوده و روش مورد استفاده توصيفي و تحليلي، براساس موردكاوي، از طريق گردآوري داده ها، مطالعات كتابخانه اي، ميداني و مراجعه به اسناد و مدارك تاريخي و تجزيه تحليل كيفي مي باشد كه پس از گردآوري اطلاعات و بررسي عوامل كالبدي و بصري موجود در اينگونه مداخلات مربوط به ابنيه و مجموعه هاي تاريخي كشورهاي اروپايي نظير آلمان، اتريش و جمهوري چك مورد بررسي قرار گرفته اند، كه ضمن بازديد از آن ها ابعاد مختلفي از مداخله مربوط به مصالح مورد استفاده، ارتباط عناصر تاريخي و مدرن از منظر كلي و جزئي، مفاصل در هم جواري بخش هاي جديد و قديم و غيره مورد كاوش قرار گرفته اند. در نهايت دستيابي به پيشنهاداتي اصولي كه بتواند مداخلات انجام شده در بناها و مجموعه هاي تاريخي را از بعد كالبدي، ساماني منظم بدهد مورد نظر است.