كاربرد روش تحليل تماتيك در شناسايي قابليت‌هاي معنايي تجربه شده حين حركت روزمره در محيط انسان ساخته

تحليل تماتيك، به عنوان روشي كيفي در تحليل داده ها مورد استفاده پژوهشگران حوزه هاي مختلف، به ويژه روانشناسي و جامعه شناسي بوده است. اين روش كمتر مورد توجه پژوهشگران حوزه معماري و شهرسازي قرار گرفته است. اين در حالي است كه روش هايي نظير تحليل تماتيك با دسته بندي الگوهاي معنا از دل مجموعه داده ها، به شناخت درك كاربران از محيط، كه شكل دهنده رابطه ايشان با محيط است كمك مي كند. مقاله پيش رو با ارائه پژوهشي انجام شده با روش تحليل تماتيك، ضمن معرفي آن بعنوان روشي انعطاف پذير، نحوه كاربرد آن را در پژوهش هاي حوزه محيط ساخته شده تبيين مي نمايد. پژوهش مذكور، در جستجوي قابليت هاي معنايي تجربه شده توسط باشندگان در فضا، به اين پرسش پاسخ مي دهد كه «هنگام حركت در محيط ساخته شده چه ابعادي از معنا دريافت مي شود؟ پژوهش حاضر، پژوهشي كيفي با رويكرد مردم نگاري پديدارشناسانه است كه در آن دانشجويان و كاركنان يك مجموعه دانشگاهي حين حركت در مسيرهاي روزانه خود در دانشگاه، به پرسش هاي يك مصاحبه عميق پاسخ داده اند. حاصل تحليل تماتيك محتواي مصاحبه ها، هشت زيرمقوله قابل جمع بندي ذيل سه مقوله: آسودگي، جذبه و معناداري (قابل فهم بودن) است كه معاني كه افراد هنگام حركت بين و درون ساختمان ها تجربه مي كنند توضيح مي دهد.