بازخواني رابطه رياضي و معماري از منظر الگوريتم

تاكنون صاحبنظران فراواني از درآميختگي رياضي و معماري سخن رانده اند. نظرگاه هاي متفاوت دراين زمينه حاكي از وجود دو رويكرد كلي تاويلي و تاريخينگر دراكثر اين مطالعات است. اما آنچه در بيان اين نسبت چندان مورد توجه قرار نگرفته است؛ رويه هاي ذهني مشترك در علم رياضي و معرفت معماري است كه بر كارِ رياضي دانان و معماران گذشته تأثير مي نهاده است. بنابراين مي توان اين پرسش را مطرح نمود كه حضور و تداوم رياضيات در معماري گذشته مرهون چه رويه ذهني معماران مي باشد؟ رهيافت پژوهش حاضر مبتني بر تفسير تاريخي شواهد مستند است كه در قالب متون گذشته و دانش نامه هاي علوم، به بررسي رويه اي در نسبت علم رياضيات و معرفت معماري مي پردازد تا با واكاوي معناي رياضي در علوم گذشته از يكسو و جايگاه معرفت معماري نزد پيشينيان از ديگرسو، به تبيين ساختارهاي ذهني مشترك بين فعالان دو حوزه بپردازد. نتايج تحقيق نشان مي دهد، رويه خاصي از رياضيات با نام الگوريتم قابل شناسايي است كه بر ذهن رياضيدانان گذشته ساري بوده و باعث تولد رياضيات فرهنگي در آن بستر مي شده است. اين رويه عملگرا، به عنوان عامل تكوين ساختار ذهني براي معماران در ساخت و تعريف الگوها ايفاي نقش كرده است و اصول رياضي در جريان همين ذهنيت مشترك الگوريتمي به ذهن معماران انتقال يافته و باعث تقارب عمل و نظر شده است.