ارزيابي ميزان تاب‌آوري بافت‌هاي فرسوده در مقابل مخاطرات طبيعي مطالعه موردي: بافت فرسوده شهر سمنان

در پي تغييرات سريع شهرها بخشي از بافت‌هاي شهري به علت فرسودگي نتوانسته‌اند با محيط خود و خدمات‌دهي به ساكنين ارتباط برقرار كنند. امروز آسيب‌پذيري بافت‌هاي فرسوده در برابر سوانح طبيعي به‌عنوان مسئله‌اي جهاني پيش روي مديران شهري قرارگرفته است. با توجه به شرايط و موقعيت بافت فرسوده شهر سمنان و توجه نكردن و رسيدگي نامناسب شرايط تاب‌آوري در برابر مخاطرات طبيعي در وضعيت نابساماني قرار دارد. اين پژوهش به ارزيابي ميزان تاب‌آوري بافت فرسوده شهر سمنان در برابر حوادث طبيعي با توجه به كاستي‌هايي كه در زمينه‌هاي كالبدي، نهادي، زيست‌محيطي، اقتصادي و... مي‌پردازد. پژوهش ازنظر هدف كاربردي و ازنظر نظر روش بررسي توصيفيتحليلي است. براي ارزيابي ابعاد مختلف تاب‌آوري محدوده موردنظر از روش ديمتل فازي براي ميزان ارتباط معيارها و از روش ANP فازي براي اولويت‌بندي نقاط ضعف موجود در بافت فرسوده شهر سمنان در مبحث تاب‌آوري بهره گرفته‌شده است و پس از سنجش ابعاد تاب‌آوري در هفت معيار و زير معيارها نتايج نشان داد كه معيار اقتصادي با وزن (0.213) رتبه اول را كسب كرده و معيار جمعيتي و كالبدي نيز به ترتيب با اوزان (0.209) و (0.172) رتبه‌هاي دوم و سوم را كسب كرده‌اند. بنابراين مشخص شد اهميت اين مؤلفه‌ها در بين مؤلفه‌هاي ديگر بيشتر است. همچنين با توجه به يافته‌ها و مشاهدات پژوهش مشخص شد تاب‌آوري بافت فرسوده شهر سمنان در وضعيت مطلوبي نيست و نياز به توجه ويژه مديران شهري دارد.