نگاهي انتقادي به كتاب زبان، منزلت و قدرت در ايران

بسياري از مطالعات زباني حاصل تحقيقات ميداني فردي يا گروهي محققان در جوامع زباني گوناگون است. كتاب زبان، منزلت و قدرت در ايران نوشته ويليام اُ. بي‌‌مَن (William O. Beeman) نيز ازجمله پژوهش‌‌هاي ميداني است كه برمبناي زبان و درواقع زبان فارسي انجام شده است. گسترش دامنه مطالعاتي نويسنده كتاب تا جايي است كه مسائل فرهنگي، اجتماعي، سياسي، مردم‌‌‌‌شناسي (anthropological) و بخش‌‌هاي مختلف ديگري از زندگي ايرانيان را بررسي كرده‌‌ است. در نوشتار حاضر، پس از مطالعه، بررسي، و نقد كتاب زبان، منزلت و قدرت در ايران اين نتيجه حاصل شد كه كتاب مزبور حاوي تعبيرات، تفسيرها، و نظريه‌پردازي‌‌هايي درباره جامعه ايران است كه هرچند متكي به اصول علمي و در چهارچوب خاصي است، از‌آن‌جا‌كه براساس جامعه زباني كوچكي انجام شده خالي از ايراد نيست و در بعضي موارد كاملاً اشتباه است. در اين ميان، پاره‌‌اي تحليل‌‌هاي بي‌‌مَن درباره آداب و رسوم، فرهنگ، و زبان ايران را بررسي مي‌كنيم. انتقاد مهمي كه بر كتاب بي‌‌من وارد است تعميم يافته‌هاي خود به كل ايران است. درباره ترجمه كتاب نيز به اين نتيجه مي‌‌رسيم كه انتخابي درست و ضروري بوده و به‌درستي انجام شده است.