زيبايي شناسي تطبيقي آثار نثر مرسل با تأكيد بر قطب مجازي ياكوبسن

براي زيبايي شناسي تطبيقي چند اثر از شيوه هاي گوناگوني استفاده مي شود. بهره مندي از نظريۀ قطب مجازي زبان يكي از آنهاست. نويسندگان نثر مرسل با گرايش به قطب مجازي زبان، چگونه واژه ها را تركيب، هم نشين و جاي گرداني نحوي مي كنند تا آثارشان به مرز زيبايي و ادبيت برسد؟ مقاله حاضر براي يافتن پاسخ مناسب، با روش توصيفي تحليلي و مبتني بر سبك شناسي ساختارگرا، آراي بلاغيون را مطالعه نموده و با تكيه بر نظريۀ قطب مجازي زبان، آثار دوره اوّلِ نثرمرسل را به صورت تطبيقي بررسي كرده است. نتايج نشان مي دهد، زيبايي اين آثار، مبتني بر درونۀ زبان است و عواملي چون: جاي گرداني نحوي، تركيب و هم نشينيِ واژگان، توجّه به آغاز و پايان جمله ها، استفاده هنري از حروف، قيدها، پسوندها و پيشوندها باعث شده، تا ساخت شكني هاي هنرمندانه، ايجازهاي دلنشين، دلالت هاي ثانوّيه، توازن نحوي و موسيقي زبانيِ مناسبي ايجاد گردد و به شكل معناداري نثر مرسل را هنري نمايد. در اين راه، نويسنده تاريخ سيستان موفّق تر از نويسندگان ديگر بوده است.