نقد و بررسي آزمايش‌هاي ليبت

A critical discussion of Libet’s Experiments

آزمايش‌هاي لبيت –علي‌الادعا- نشان مي‌دهند كه فرآيندهاي ناآگاهانه مغزي، قبل از آنكه از آنها باخبر شويم، تصميم‌هاي ما را شكل مي‌دهند. برخي بر اساس اين مطالعات تجربي مدّعي شده‌اند كه ما فاقد اراده آزاد هستيم. در اين مقاله سه پاسخ به اين مدّعا ارائه شده است: نخست، بسيار محل ترديد است كه افعال مورد مطالعه در آزمايش‌هاي ليبت نمونۀ كاملِ‌ افعالي باشند كه آزاد شمرده مي‌شوند. چنين افعالي در بهترين حالت نمونه‌هاي نازلي از افعال آزاد بشمار مي‌آيند. دوم اينكه، ليبت مفاهيمي مثل "ميل" و "قصد" را جابجا بكار مي‌برد درحالي‌كه تفسيري جايگزين از داده‌هاي ليبت مي‌گويد آنچه شركت‌كنندگان از خود گزارش مي‌كنند تنها ميل به حركت است و نه قصد يا تصميم به حركت. و سوم اينكه، نتايج ليبت تهديدي مستقل بر ضد ارادۀ آزاد بشمار نمي‌آيند بلكه صرفا تكرار اين مدّعا هستند كه تعيّن‌گرايي با آزادي جمع-شدني نيست. از اين جهت، اين آزمايش‌ها نمي‌توانند دليلي بر ضدّ همسازگرايي به شمار ‌آيند.

Libet’s experiments, showing that we become aware of our intention to act only after we have unconsciously formed it. Based on these experimental studies, Some claim that we do not possess free will. This paper offers three responses to this claim; First, it is doubtful that actions studied in the Libet’s experiments are ideal exemplars of free will. They are at best ‘degenerate’ examples of free will. Second, Libet uses such terms as ‘urge’ and ‘intention’ interchangeably. An alternative interpretation of Libet’s results says, what the subjects were required to report was not a conscious intention or decision to act, but rather a perceived urge to move. Third, Libet’s results do not constitute a separate challenge to our freedom. It is merely rehearsing the claim that determinism is incompatible with free will. So, Libet’s experiments provide no evidence against compatibilist notion of free will.