انقلاب اسلامي و محدويت هاي بازتاب در اندونزي

هر انقلابى تأثيرات كم و بيش منطقه‌اى و بين‌المللى دارد و براى ايجاد عمق استراتژيك خود، پيامى را عرضه مي‌كند. هرچه پيام انقلاب پر جاذبه‌تر باشد، انسان‌هاى بيشترى به پذيرش و الگوپذيرى از آن روى مي آورند. انقلاب ايران اين پيام را به دنيا عرضه مي‌كند كه بسيج‌كننده‌ترين ايدئولوژي‌ها اسلام است و بر اساس اين پيام پيروزي انقلاب ايران، زمينه‌ساز تحولات گسترده ‏اي در ميان مسلمانان جهان بوده و بسياري از نظام ‏‏هاي سياسي و جناح‌ها و احزاب اسلامي در كشورهاي همجوار و دور، از آن تأثير پذيرفته ‏اند. اﻧﻘﻼب اﻳﺮان در واﻗﻊ ﺑﺎ اﺣﻴﺎي ﺗﻔﻜﺮ اﺳﻼم و اﺳﻼم ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑﻪ‌ﻋﻨﻮان ﻳﻜﻲ از رﺧﺪادﻫﺎي ﻣﻬﻢ در ﻗﺮن بيستم تلقي مي‌شود. هدف از نگارش اين مقاله علت ‏يابي بازتاب محدود انقلاب اسلامي ايران در كشور اندونزي بر اساس نظريه پخش و با بهره گيري از روش توصيفي تحليلي و شيوه كتابخانه اي جهت گردآوري اطلاعات است. بنابراين در اين مقاله سعي گرديده است با كاربست نظريه پخش هاگراسترند به اين سؤال پاسخ داده شود «چرا بازتاب انقلاب اسلامي ايران در كشور اندونزي محدود بوده است» و فرضيه‏ ي «وجود مشكلاتي از جمله وجود ديدگاه هاي متفاوتي نسبت به جريان صدور انقلاب و قدرت يابي نظاميان در مبدأ و مقصد پخش يعني ايران و اندونزي مانع گسترش افكار و انديشه ‏‏هاي انقلاب شده است» در پاسخ مطرح مي‏ شود. يافته‏‏ هاي برآمده از پژوهش مذكور اين بوده، با توجه به مشكلاتي كه در ابتداي انقلاب اسلامي در دو كشور وجود داشته است جمهوري اسلامي به تدريج سياست صدور انقلاب به اندونزي را كنار گذاشته و به سمت گسترش روابط اقتصادي با اين كشور رفته است.