اثربخشي روان درماني مثبت نگر بر رضايت مندي زناشويي، سبك عشق ورزي و شادكامي زوجين

زمينه و هدف: عشق و رضايت زناشويي زمينه هاي هستند كه در چگونگي رشد و بالندگي افراد و خانواده مؤثرند. هدف پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي روان درماني مثبت نگر بر رضايت مندي زناشويي، عشق ورزي و شادكامي زوجين بود. روش و مواد: اين پژوهش به صورت نيمه تجربي با طرح پيش آزمون و پس آزمون و با گروه گواه انجام شد. جامعه آماري پژوهش شامل تمامي زوجين مراجعه كننده به مركز مشاوره در سطح شهر تهران بود كه از اين تعداد، 60 نفر با روش نمونهگيري در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفي به دو گروه آزمايش و گواه، هر كدام 30 نفر تقسيم شدند. گروه‌ آزمايش مداخله روان درماني مثبت نگر را در هشت جلسه دريافت كردند ولي گروه گواه مداخله‌اي دريافت نكردند. ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامه رضايت از زندگي زناشويي Enrich، پرسشنامه عشق ورزي Sternberg و شادكامي Oxford بود. تحليل داده ها با روش هاي آمار توصيفي و تحليل كواريانس چندمتغيره و نرم افزار SPSS-22 انجام شد.يافته ها: ميانگين (انحراف معيار) سن شركت كنندگان گروه آزمايش (4.8) 42.7 و در گروه گواه (4.6) 42 سال بود. نتايج نشان داد كه ميانگين (انحراف معيار) نمره رضايت زناشويي در پيش آزمون گروه آزمايش از (4.3) 46.8 به (6.2) 51.2 در پس آزمون افزايش يافت (0.001 P) اما نمرات رضايت زناشويي گروه گواه در پيش آزمون و پس آزمون تفاوتي نداشت. نمره عشق ورزي در پيش آزمون گروه آزمايش از (3.9) 33.1 در پيش آزمون به (5.1) 37.2 در پس آزمون افزايش يافت (0.001 P) اما نمره عشق ورزي گروه گواه در پيش آزمون و پس آزمون تفاوتي نداشته است. همچنين ميانگين (انحراف معيار) نمره شادكامي در پيش آزمون گروه آزمايش از (3.1) 38.9 به (4.1) 44.5 در پس آزمون افزايش يافت (0.001 P) اما نمره شادكامي گروه گواه در پيش آزمون و پس آزمون تفاوتي نداشت.نتيجه گيري: مطالعه نشان داد كه روان درماني مثبت نگر منجر به افزايش رضايت زناشويي، شادكامي و بهبود عشق ورزي در بين زوجين شد.