تبيين وظيفه‌گراييِ معرفتي در نهج‌البلاغه و آثار آن در نظام تعليم‌وتربيت

انسان ها هر روزه با باورها، ادعاها و موضوعاتي در زمينه هاي مختلف ديني، فرهنگي، اجتماعي، اقتصادي و ... مواجه مي شوند كه بايد در مقام پذيرش يا رد آن ها برآيند. لازمه طرح كردن، پذيرش يا رد هر باور و ادعايي، ابتناي آن بر عقلانيت است. قرآن كريم، نهج البلاغه و ساير منابع ديني و احاديث و روايات همواره آدمي را به عقل ورزي و پرهيز از مسكوت ماندن قوۀ تعقل دعوت كرده اند. وظيفه گراييِ معرفتي، فرد را به سوي بررسي عقلاني يك ادعا قبل از طرح، پذيرش يا رد آن سوق مي دهد. هدف از پژوهش حاضر تبيين وظيفه گراييِ معرفتي در نهج البلاغه و آثار آن در نظام تعليم و تربيت است. براي اين منظور از روش تحليل مفهومي و تحليل محتواي كيفي استفاده شده كه طي آن ابتدا وظيفه گراييِ معرفتي مورد تحليل قرار گرفت و سپس متن كامل نهج البلاغهمورد بررسي قرار گرفته و چهـار مؤلفۀ پرسشـگري، استـدلال ورزي، جامعيت فكري، حقيقت جويي، براي وظيفه گراييِ معرفتي تبيين شد و نتايج كاربست آن در نظام تعليم و تربيت، بررسي شد.