اثربخشي واقعيت‌درماني بر سازگاري اجتماعي، بهزيستي روان‌شناختي و خودانتقادي افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگير

هدف از پژوهش حاضر تعيين اثربخشي واقعيت‌درماني بر سازگاري اجتماعي، بهزيستي روان‌شناختي و خودانتقادي افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگير بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگيري كه در سال 1396 به كلينيك‌هاي درماني روان‌شناختي شهر اهواز مراجعه كرده بودند كه با روش نمونه‌گيري هدفمند تعداد 40 نفر به‌صورت نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند و سپس به روش گمارش تصادفي ساده در گروه‌ آزمايشي و گروه گواه قرار گرفتند. طرح پژوهش از نوع تجربي پيش‌آزمون پس‌آزمون با گروه گواه بود. جهت جمع‌آوري داده‌ها از مقياس سازگاري اجتماعي ويسمن و پيكل، پرسشنامه بهزيستي روان‌شناختي ريف و مقياس خودانتقادي گيلبرت و همكاران استفاده شد. مداخله واقعيت‌درماني بر روي گروه آزمايشي در 8 جلسه 120 دقيقه‌اي به مدت دو ماه اجرا گرديد. پس از پايان مداخله، از هر دو گروه پس‌آزمون گرفته شد. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از روش تحليل كوواريانس چندمتغيري انجام شد. نتايج حاصل از تحليل داده‌ها نشان داد كه واقعيت‌درماني بر بهزيستي روان‌شناختي و خودانتقادي در مراجعين مبتلا به اضطراب فراگير تأثير داشت اما، اين مداخله بين گروه آزمايشي و گروه گواه از نظر سازگاري اجتماعي تفاوت معني‌داري مشاهده نشد.