بررسي ميزان رضايت شغلي كاركنان بخش هاي درماني مركز آموزشي درماني طالقاني تبريز

زمينه: رضايت شغلي از مهم ترين متغيرهاي تحقيق در رفتار سازماني و همچنين به عنوان متغير محوري در تحقيقات و تئوري هاي سازماني قلمداد گرديده است. هدف از پژوهش حاضر، تعيين ميزان رضايت شغلي كاركنان بخش هاي درماني مركز آموزشي درماني طالقاني تبريز است. روش كار: اين مطالعه به صورت توصيفي تحليلي در سال 1393 انجام گرفت. جامعه مورد پ‍ژوهش را كاركنان بخشهاي درماني شاغل در مركز آموزشيدرماني طالقاني تبريز تشكيل  دادند كه به روش سرشماري مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار گردآوري داده ها، پرسشنامه محقق ساخته با استناد به پرسشنامه مطالعات قبلي مشتمل بر 3 بخش اطلاعات دموگرافيك (7 سوال)، رضايت شغلي (55 سوال) و عوامل مربوط به نارضايتي كاركنان (6 سوال) بود. پس از جمع آوري اطلاعات و وارد كردن داده ها در نرم افزار IBM SPSS از آزمون تحليل واريانس استفاده شد. يافته ها : بيشترين ميزان رضايت شغلي در حيطه ارتباط با همكاران و كمترين حيطه رضايت شغلي مربوط به حقوق و مزايا بود. بيشترين علت نارضايتي كاركنان در زمينه پرفشار و پراسترس بودن محيط كاري و كمترين مورد توزيع نامناسب نيرو بر اساس حجم كار بود. نتيجه گيري: در مجموع بايد گفت كه بر طبق يافته ها، رضايت شغلي اكثريت پرسنل در سطح كم و متوسط بود. از آنجا كه رضايت شغلي عامل مهمي در نحوه عملكرد و كيفيت خدمات ارايه شده توسط كاركنان بيمارستان است، توصيه مي شود مديران و مسئولان، توجه جدي به نقص ها و كاستي ها نموده و درصدد رفع موانع برآيند.