اثربخشي درمان متمركز بر شفقت در بهبود كيفيت زندگي و خودكارآمدي والديني مادران كودكان اوتيستيك

زمينه و اهداف: هدف مطالعه حاضر، بررسي اثربخشي درمان متمركز بر شفقت در بهبود كيفيت زندگي و خودكارآمدي والديني مادران كودكان اوتيستيك بود. مواد و روش ها: اين پژوهش از نوع نيمه تجربي بود و در انجام آن از طرح پيش آزمونپس آزمون با گروه كنترل، استفاده شد. جامعه اين پژوهش را مادران كودكان اوتيستيك در سال 1397 تشكيل دادند، كه فرزندان آنها در مركز توان بخشي نداي عصر شهر تهران داراي پرونده بودند. 40 نفر از مادران، به شيوه هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفي در دو گروه 20 نفره، آزمايش و مورد كنترل قرار گرفتند. ارزيابي ميزان خودكارآمدي والديني و كيفيت زندگي، از طريق پرسش نامه خودكارآمدي والديني دومكا و همكاران و پرسش نامه كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني انجام شد. گروه آزمايش به مدت هشت جلسه دو ساعته، در معرض درمان متمركز بر شفقت قرار گرفتند. داده ها توسط آزمون تحليل كوواريانس تك متغيري و تحليل كوواريانس چند متغيري و با بهره گيري از نرم افزار SPSS 20، تحليل شد. يافته ها: نتايج تفاوت معناداري را در ميزان كيفيت زندگي و خودكارآمدي والديني شركت كنندگان گروه آزمايش و كنترل، در مرحله پسآزمون نشان داد. نتايج، اثربخشي درمان متمركز بر شفقت در بهبود كيفيت زندگي و خودكارآمدي والديني مادران در گروه آزمايش را، موردتاييد قرار داد P 0/01 نتيجه گيري: درمان متمركز بر شفقت به عنوان شيوه درماني جديد، احتمالا گزينه مداخله اي مناسبي در جهت كاهش مشكلات روان شناختي و افزايش سلامت روان مادران كودكان اوتيستيك، محسوب مي‌شود.