نقش ميانجي رضايت ‌شغلي در رابطه بين كاركردهاي مربيگري (منتورينگ) و تعهد‌ سازماني در كاركنان بيمارستاني

زمينه و اهداف: امروزه قصد ترك شغل و رفتارهاي كناره‌گيري كاركنان، توجه جهاني را به خود جلب كرده است. يافتن عوامل مستقل و واسط موثر در تعهد كاركنان به‌ويژه در مراكز درماني ضروري است. از اين‌رو هدف پژوهش حاضر تعيين نقش ميانجي رضايت ‌شغلي بين كاركردهاي مربي گري (Mentoring) و تعهد ‌سازماني در كاركنان بيمارستاني بود. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع همبستگي مبتني بر مدل سازي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري پژوهش را كليه پرسنل رسمي، پيماني و قراردادي بيمارستان پورسيناي رشت تشكيل مي دهند. 403 نفر از كاركنان به‌شيوه‌ ي نمونه ‌گيري سهميه ‌اي انتخاب شدند. نمونه‌هاي انتخاب شده به پرسشنامه كاركردهاي مربيگري (MFQ9)، پرسشنامه تعهد‌سازماني (OCQ) و شاخص توصيف شغل (JDI) پاسخ دادند. تمامي تحليل‌هاي آماري با استفاده از نرم‌افزارهاي SPSS ويراست 22، AMOS ويراست 18 انجام گرفت. جهت تحليل روابط ميانجي نيز از روش Bootstrap در برنامه ماكرو (Macro) پريچر و هايز (Preacher and Hayes) استفاده شد. يافته‌ها:شاخص‌هاي برازندگي الگويابي معادلات ساختاري نشان دادند كه الگوي ميانجيِ پيشنهادي حاضر از برازش مطلوبي با داده‌ها برخوردار است (0.049=RMSEA=، 0.986=CFI، 0.976=TLI، 0.972=NFI، 0.986=GFI). يافته‌ها مشخص كرد كه مربي گري تأثير مثبت و معناداري بر تعهد‌سازماني (P 0.0001).نتيجه‌گيري: پيشنهاد اين است كه مديران با تقويتِ ابعاد مربي گري در خود مي‌توانند ضمن بهبود رضايت‌شغلي، تعهد‌سازماني كاركنان را افزايش داده و از قصد ترك‌كار آنها جلوگيري كنند.