من بريل را با چشم هايم مي خوانم! (تاملي بر حقوق آموزشي كودكان كم بينا)

هدف: هدف از اين مطالعه بررسي وضعيت بينايي كودكان كم بينا و حقوق آموزشي مرتبط با وضعييت بينايي آن ها مي باشد. روش بررسي: اين مطالعه بر روي دانش آموزان مدارس اسنثنايي كم بينايان انجام گرفت. بينايي دور و نزديك و عيوب انكساري اندازه گيري شد.  ضمنا حقوق آموزشي كودكان كم بينا در منابع حقوقي مورد بررسي قرار گرفت. يافته ها: ۲۷۳ كودك مورد بررسي قرار گرفتند كه  از اين تعداد ۴۰ كودك ( 14/7%) توانايي ادامه تحصيل  در مدرسه عادي را داشتند. ۶۸ نفر (25%)  كه با بريل درس مي خواندند قادرند كه با كمك وسايل كمكي، با بينايي ادامه تحصيل بدهند. ۶۸ نفر ( ۲۵%)  به عينك نياز داشتند. ۲۶ نفر ( 9/5 %)  به تمرينات اتاق تاريك نياز داشتند اما اين امكانات موجود نبود. ۳۶  نفر (۳ %)  به اقدامات خاص مثل جراحي زيبايي، چشم مصنوعي، عدسي تماسي رنگي و عينك هاي آفتابي نياز داشتند. برخي از دانش آموزان اين مدارس كه با بريل مشغول ادامه تحصيل بودند قادر بودندكه با چشم خود بريل را بخوانند. اما اجازه نداشتند از بينايي خود استفاده كنند. براي آموزش خط بريل از چشم بند استفاده مي شد. نتيجه گيري: حقوق آموزشي كودكان كم بينا در پرتو اصول كلي حقوق،  همانند اصل عدالت و انصاف بايستي مورد بررسي قرار بگيرد. حق آموزش از مصاديق حقوق شهروندي و حقوق بشري است لذا بايستي لولزم  كمك بينايي و  شرايط ويژه براي اقشار خاص مثل كودكان كم بينا مورد توجه قانون گذار قرار بگيرد. رشد و تكامل در زمان كودكي وابستگي بسيار زيادي به بينايي دارد. ايجاد حافظه بينايي در نوزادان و كودكان  به عنوان يك رفرانس براي فعاليت هاي آينده محسوب مي گردد. در توانبخشي كم بينايي بايستي از  باقيمانده بينايي حد اكثر استفاده صورت پذيرد در غير اين صورت مشكل رشد و تكامل نيز دامن گير اين كودكان خواهد شد. به نظر مي رسد كه حقوق كودكان كم بينا و نابينا در كشور ما ايران نياز به باز نگري جدي دارد.