تجربه‌ي زيسته‌ي تنهايي در بين زنان سالمند شهر بوكان (مطالعه ي پديدارشناختي)

افزايش اميد به زندگي و تغييرات ساختيكاركردي در حوزه‌ي خانواده همگام با دگرگوني در ارزش‌هاي اجتماعي به شكل‌گيري قشر جديدي از زنان سالمند تنها منجرشده است. پيچيدگي و چندبعدي‌بودن مسئله‌‌ي سالمندي به روشن‌سازي بيشتر با بهره‌گيري از مطالعات كيفي نيازمند است. اين تحقيق، با رويكرد پديدارشناسي تفسيري اسميت، فلاور و لاركين، فهم و تفسير زنان سالمند تنها از تجربه‌ي زيسته‌ي خود را مطالعه كرده است. جامعه ي آماري 10 نفر از زنان سالمند تنهاي بيش از 60 سال با توانايي‌هاي جسمي و روحي لازم از شهر بوكان در استان آذربايجان غربي است. داده‌ها با استفاده از مصاحبه‌ي نيمه‌ساختاريافته به‌دست آمد. از مجموع 64 مقوله‌ي استخراج‌شده‏ي اوليه، چهار خرده مقوله با عناوين كناره‌گيري از ديگران، گزينش مصلحت‌آميز تنهايي، گزينش مصلحتي تجرد و لذت تنهايي به‌دست آمد كه مقوله‌ي اصلي تنهايي مصلحت‌آميز از آن انتزاع شده است. مقوله‌ي اصلي دوم با عنوان حفظ/ بازآفريني روابط اجتماعي، از انتزاع سه خرده‌مقوله با عناوين دل‌خوشي به روابط موجود، دلگرمي به حمايت‌هاي همسايگي و داشتن روزنه‌هاي اميدبخش/ چشم‌انتظاري به‌دست آمد. نتايج تحقيق نشان مي‌دهد كه تجربه‌ي تنهايي براي بسياري از زنان مشاركت‌كننده ناراحت‌كننده است، ولي آنان براي جلوگيري از بروز اختلافات خانوادگي، حفظ عزت‌نفس خويش، سربارنبودن ديگران، تمايل‌نداشتن به زندگي در كنار ديگران و ازدواج مجدد زندگي تنهايي را برمي گزينند. اين تحقيق پيشنهاد مي‌كند كه سياست‌هاي سالمندي در كشور براي ماندن سالمندان در منزل شخصي هماهنگ شود.