الگوي باززنده سازي منظر باغ‌هاي تاريخي ايراني در مناطق گرم و خشك بر مبناي اصول خشك منظر سازي

زمينه و هدف: تغييرات اقليمي كه يكي از ابعاد آن كمبود آب ناشي از كاهش بارندگي، افت سطح آب هاي زيرزميني و خشك شدن قنات ها مي باشد، موجب نابودي پوشش گياهي برخي از باغ هاي تاريخي ايران در نواحي گرم و خشك شده است. در اين پژوهش تلاش شده تا با ادغام اصول خشك منظرسازي و باغ ايراني، الگويي براي باززنده سازي پوشش گياهي در اين باغ ها، با حفظ اصالت استخراج گردد تا به دنبال اجراي اين الگو، اين باغ هاي تاريخي از نابودي نجات يافته و موجب حفظ اين آثار ارزشمند تاريخي شود. روش بررسي: در اين پژوهش مؤلفه هاي باغ ايراني و خشك منظرسازي مورد مطالعه قرار گرفت و اجتماع همسويي از اين مؤلفه ها حاصل شد. بنابراين اين پژوهش بر اساس روش راهبردهاي تركيبي صورت پذيرفت. يافته ها: در اين پژوهش اصول باغ ايراني با اصول خشك منظرسازي تلفيق گرديد و در ادامه الگويي با تأكيد ويژه بر مصرف كم و بهينه آب از طريق انتخاب گياهان كم نياز به آب، اصلاح خاك، استفاده از سيستم هاي نوين آبياري، استفاده از مالچ ها براي پوشاندن سطح خاك و هم چنين نگهداري مناسب در باغ ايراني ارايه شد. نتيجه گيري: اگرچه استفاده از اصول خشك منظرسازي در دهه هاي اخير رونق بسياري در كشورهاي مختلف داشته است، اما در كشور ايران تمامي اصول آن به طور هم زمان مورد استفاده قرار نمي گيرد. نتايج اين پژوهش در ايجاد يك الگوي جامع براي استفاده از خشك منظرسازي در باغ ايراني، مي تواند پوشش گياهي يك باغ تاريخي ايراني را كه به دليل كمبود آب از دست رفته، مجددا به شكلي جديد احياء نمايد.