ارزيابي شاخص‌ هاي زيست اقليمي موثر بر آسايش انسان (مطالعه موردي: منطقه آزاد اروند)

زمينه و هدف: شناخت پتانسيل هاي طبيعي، به عنوان بستر فعاليت هاي انساني پايه و اساس غالب برنامه ريزي هاي محيطي و آمايش سرزمين را تشكيل مي دهد. در اين راستا ويژگي هاي اقليمي و اغلب عناصر آن در پراكندگي فضايي و شكل گيري رفتار محيطي جوامع انساني نقش تعيين كننده اي ايفا مي كنند، تا آن جا كه امروزه مطالعات و بررسي هاي بيوكليماي انساني و استفاده از توانمندي هاي مختلف آن پايه و اساس برنامه ريزي هاي شهري، عمراني، سكونت گاهي، معماري، جهان گردي و غيره است. روش بررسي: در اين پژوهش، آسايش يا عدم آسايش انسان در منطقه آزاد اروند بر اساس مدل ها و شاخص هاي زيست اقليمي بيكر، ترجونگ، دماي مؤثر، اقليم توريستي (TCI)، نظر متوسط پيش بيني شده (PMV) و دماي معادل فيزيولوژيك (PET) با استفاده از داده هاي آماري 60 ساله (2010-1951) ايستگاه هواشناسي آبادان مورد بررسي قرار گرفت و بهترين زمان براي انجام فعاليت هاي محيطي و گردش گري در اين شهر تعيين شد. يافته ها: نتايج اين تحقيق نشان داد كه شاخص هاي بيوكليمايي مورد استفاده، توانايي آشكارسازي دوره‌هاي آسايشي و عدم آسايش منطقه آزاد اروند را دارند و با وجود تفاوت هاي جزيي، نمودهاي نسبتاً همگوني از اقليم آسايشي اين شهر ارايه مي دهند. بررسي ها نشان داد كه منطقه آزاد اروند در طول سال با داشتن تنوع بيوكليمايي، از شرايط داغ تا بسيار خنكي برخوردار است، طي فصول بهار و تابستان از محدوده آسايش زيست اقليمي خارج است و با آغاز فصل پاييز در ماه هاي گذار از گرما به سرما (مهر ماه) اقليم منطقه آزاد اروند به شرايط آسايش انساني نزديك مي شود. در اواخر پاييز و سراسر زمستان با شرايط منحصر به فرد آسايش انساني، بهترين شرايط زيست اقليمي براي انجام فعاليت هاي محيطي و گردش گري در منطقه آزاد اروند فراهم است.