ارزيابي و مقايسه شاخص‌هاي رويه‌اي و محتوايي توسعه پايدار در مناطق 7 و 22 تهران

زمينه و هدف: رشد روزافزون جمعيت و در پي آن بحران هاي روبه تزايد زندگي شهري، اصل توسعه پايدار را بيش از پيش در كانون توجه قرار مي دهد، ضمن آن كه مشاهده عدم تعادل ها در زندگي شهري نشان از عدم تحقق شاخص هاي پايداري دارد. آن چه كه در اغلب نگرش ها و روش‌هاي ارزيابي پايداري ديده مي شود، توجه صرف به ابعاد محتوايي يعني شاخص‌هاي زيست‌محيطي، اجتماعي و اقتصادي است. اما در بسياري از جوامع با وجود منابع غني و كيفيت بالاي زيست‌محيطي و هم چنين سطح مطلوب اجتماعي و اقتصادي باز هم شاهد ناكامي ها و كمبودهايي در دستيابي به اهداف توسعه‌پايدار بوده ايم. لذا به نظر مي رسد، بازبيني مجدد ابعاد و شاخص‌هاي پايداري و جامع نگري بيش تر در اين زمينه، بتواند راهكاري تازه پيش روي جوامع بگشايد. هدف اين مقاله، ارزيابي پايداري توسعه شهري در دو منطقه 7 و 22 تهران با رويكردي متفاوت و با در نظرگيري ابعاد و جوانب پايداري در دو بخش محتوايي و رويه اي است. بخش محتوايي شامل شاخص هاي زيست محيطي، اقتصادي و اجتماعي است كه در واقع اين شاخص‌ها در بطن جامعه بوده و وابسته به عوامل ديگري در جامعه تغيير مي كنند و متأثر از سياست هاي توسعه‌پايدار هستند. گروه ديگر شاخص ها كه اغلب در ارزيابي توسعه پايدار مورد غفلت واقع شده اند گروه شاخص‌هاي رويه اي هستند كه در واقع متشكل از مجموعه شاخص‌هايي بوده كه به صورت مستقل عمل كرده و مبين فرايند سياست ها در يك جامعه مي باشند. روش بررسي: در اين زمينه از روش هاي مطالعات كتابخانه اي و اسنادي، مشاهدات ميداني، پرسش نامه و مصاحبه استفاده شده و داده هاي گردآوري شده با استفاده از نرم افزار SPSS و روش هاي آماري مورد تحليل و بررسي قرار گرفتند. يافته ها: يافته هاي پژوهش نشان مي دهد، منطقه 22 از نظر هر دو گروه شاخص هاي محتوايي و رويه اي نسبت به منطقه 7 در وضعيت مطلوب تري قرار دارد. بحث و نتيجه گيري: منطقه 22 با برخورداري از سرمايه گذاري هاي نسبتاً گسترده مديريت محلي (شهرداري منطقه) در زمينه توسعه پايدار به پشتيباني از ظرفيت هاي موجود منطقه پرداخته و لذا علاوه بر ارتقاء سطح كيفي مديريت و حكومت محلي در منطقه، ظرفيت سازي هاي گوناگون و در نتيجه ارتقاء سطح جامعه مدني را سبب گرديده است.