پايش گردشگري فصلي شمال غرب ايران با استفاده از شاخص اقليم گردشگري (T.C.I)

زمينه و هدف: شناخت پتانسيل هاي اقليمي، به‌عنوان بستر فعاليت هاي انساني، پايه و اساس غالب برنامه ريـزي هـاي محيطي و آمايش سرزمين را تشكيل مي دهد؛ امروزه اكثر گردشگران براي انتخاب مقصد ملاحظات اقليمي را مورد توجه قرار مي‌دهند. هدف از اين پژوهش ارزيابي و پهنه‌بندي فصلي اقليم گردشگري شمال غرب ايران با استفاده از شاخص اقليم گردشگري (T.C.I)است. روش بررسي: در اين پژوهش به‌منظور ارزيابي شرايط اقليم آسايش از ديدگاه گردشگري، داده هاي اقليمي 22 ايستگاه سينوپتيك شمال غرب‌ايران در يك دوره آماري 20 ساله (20101990) تهيه شدند. در اين مدل سيستمي از 7 پارامتر: ميانگين حداكثر دما، ميانگين دما، ميانگين حداقل رطوبت نسبي، ميانگين رطوبت نسبي، مجموع بارش ماهانه، ميانگين روزانه ساعات آفتابي و سرعت باد استفاده شد. براي پردازش داده‌ها از شاخص TCI استفاده شد با استفاده از سامانه اطلاعات جغرافيايي، نقشه اقليم گردشگري براي چهار فصل ترسيم گرديد. يافته‌ها: يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه شاخص اقليم گردشگري در شمال غرب به علت تضاد توپوگرافي داراي تنوع زيادي در طول سال مي‌باشد. فصل تابستان با در برداشتن شرايط (بي نهايت ايده ال 7، وضعيت ايده ال 10، كيفيت عالي 3، شرايط خيلي خوب 1 و قابل قبول 1)  نسبت به سه فصل ديگر در رتبه يك؛ فصل پاييز با شرايط (عالي: 4، خيلي خوب: 11، خوب: 3 و قابل قبول: 4) رتبه دوم نسبت به سه فصل‌ديگر؛ فصل بهار با كيفيت(خيلي خوب: 2، خوب: 2، قابل قبول: 11 و ناچيزحاشيه اي: 7) در رتبه سوم نسبت به فصل هاي ديگر و فصل زمستان با وضعيت(قابل قبول: 1، ناچيزحاشيه اي: 14، نامناسب: 5 و بسيارنامناسب: 2) در رتبه چهارم و نامطلوب ترين حالات نسبت به ساير فصول به خود اختصاص دادند. بحث و نتيجه‌گيري: شمال غرب ايران با داشتن جاذبه‌هاي گردشگري زياد مي‌تواند مقدمات حضور گردشگران داخلي و خارجي باشد. مناظرزيبا و منحصربه‌فرد و شرايط آب‌وهواي متنوع در تمامي فصول مي‌تواند در راستاي توسعه اين صنعت گام‌هاي استوار برداشته و بهره‌هاي فراوان داشته باشد.