مقايسه ‌اميد، انگيزش پيشرفت تحصيلي و خودپنداره تحصيلي در دانش‌آموزان با و بدون اختلال يادگيري خاص

پژوهش حاضر با هدف مقايسه ميزان اميد، خودپنداره تحصيلي و انگيزش پيشرفت تحصيلي دانش‌آموزان با و بدون اختلال يادگيري خاص انجام گرفت. روش پژوهش توصيفي از نوع علي مقايسه‌اي بود. جامعه آماري پژوهش كليه دانش‌آموزان دختر و پسر پايه پنجم و ششم ابتدايي مبتلا به اختلال يادگيري مراجعه‌كننده به مركز اختلالات يادگيري شهرستان ميانه و كليه دانش‌آموزان عادي دختر و پسر پايه پنجم و ششم ابتدايي شهرستان ميانه در سال تحصيلي 95-1396 بودند. از بين آن‌ها 40 نفر دانش‌آموز داراي اختلال يادگيري و 40 نفر دانش‌آموزعادي با روش نمونه‌گيري تصادفي ساده به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه ‌اميد اسنايدر، خودپنداره تحصيلي منداگليو و پي ريت و انگيزش تحصيلي هارتر استفاده شد. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از تحليل واريانس چند متغيره مانوا (Manova) استفاده گرديد. يافته‌ها نشان داد كه ميزان اميد، انگيزش تحصيلي و خودپنداره تحصيلي گروه دانش‌آموزان بااختلال يادگيري كمتر از گروه دانش‌آموزان بدون اختلال يادگيري بود. پايين بودن اميد، انگيزش تحصيلي و خودپنداره تحصيلي در دانش‌آموزان مبتلا به اختلال يادگيري مي‌تواند پيامدهاي نامطلوب رواني، رفتاري و تحصيلي در پي داشته باشد؛ بنابراين،انجام مداخلات روان‌شناختي و راهبردهاي آموزشي براي افزايش اين متغيرها ضروري هست.