«صدور انقلاب» و ‌‌اصل‌ عدم ‌مداخله در حقوق بين‌الملل

Revolution Exportation and the Principle of Non-Intervention in International Laws

اهميت »صدور انقلاب « در ‌‌سياست خارجي جمهوري اسلامي اين سوال را فرارو نهاده است كه نسبت اين اصل با ‌‌اصل عدم‌ مداخله در ‌حقوق بين‌الملل چيست و آيا تقابل نظري آن دو، كنشگري در عرصه ‌بين‌الملل را دچار چالش نمي‌سازد؟ تفاسير متعدد از اصل صدور انقلاب و ابهامات موجود در ‌‌اصل‌ عدم‌ مداخله راه را بر قضاوتي كلي مبني بر سازگاري يا ناهمخواني اين دو اصل دشوار ساخته است، با اين‌حال اساس آن دو در تنافي ذاتي بايكديگر قرار ندارد. اين نوشتار با روش تحليلي ‌ تبييني اَشكال صدور انقلاب را در قالب پنج قرائت الگوئي توسعه‌اي، سياسي ‌‌ ‌استراتژيك، فرهنگي‌‌ ‌تبليغي،‌ نظامي‌ ‌تسليحاتي و جهادي، سازماندهي نموده است. سه قرائت نخست را از اساس غيرمتعارض با ‌‌اصل عدم‌مداخله دانسته و قرائت نظامي ‌ ‌تسيلحاتي را در چارچوب تحول در مفهوم حاكميت و گسترش حقوق مداخله بشردوستانه توجيه مي‌نمايد. در نهايت بر اين باور است كه قرائت متخذ از امام خميني، رويكرد الگوسازي معنوي‌‌ ‌فرهنگي است كه واجد مقبوليت عام حقوقي است.

The importance of "revolution-exportation" in the foreign policy of the Islamic Republic has raised the question: what is the relation of this principle to the principle of non-intervention in international laws? Does not such a theoretical disagreement lead to a challenge in international interactions? Various interpretations of the principle of the revolution exportation and ambiguities in the principle of nen-intervetion have made it difficult to make a general judgment on the compatibility or incompatibility of the two principles. Yet, the basis of the two principles may not be taken as being contradicted. This essay analyzes analytically the forms of exporting revolution in the form of five readings of model-development, political-strategic, cultural-propagandistic, military-organizational, and jihadist. As viewed in the paper, the first three readings has been known essentially as non-conflicting with the principle of non-interference, and justifies military-weapons reading in the context of the evolution of the concept of sovereignty and the extension of humanitarian intervention rights. Finally, it has been viewed that the recitation of Imam Khomeini is a spiritual-cultural model that is generally accepted as legal.