بررسي تأثير هوش فرهنگي و توكل بر گرايش زماني تصميم‌گيران بخش دولتي

هدف اين تحقيق، تبيين روشمندانه پاسخ اين پرسش است كه: مفهوم  كليدي و ديني «توكّل» به‌مثابه «اعتماد به خدا و واگذاري كارهاي خويش به او» و هوش فرهنگي بر ابعاد گرايش زماني يعني «گذشته‌گرايي، حال و آينده‌گرايي» اتخاذكنندگان تصميمات راهبردي سازمان‌ها چه‌اندازه و چگونه اثر مي‌گذارد؟ داده‌ها ازطريق پرسشنامه با روش نمونه‌گيري طبقه‌اي بين 261 نفر از تصميم‌گيران راهبردي سازمان‌هاي منتخب از دو استان گيلان و زنجان توزيع و ازطريق معادلات ساختاري و با نرم‌افزارهاي spss21 و PLS2 تجزيه‌وتحليل شد. در اين پژوهش از سه پرسشنامه استاندارد توكّل (نيكنام)، هوش فرهنگي و مؤلفه‌هاي آن ازطريق پرسشنامه بومي‌شده (آنگ و همكاران) و چشم انداز زماني (زيمباردو) كه توسط محقق بازنگري شده و از مقياس چهار‌گزينه‌اي براي سنجش متغيرهاي تحقيق استفاده شد. اعتبار اين سه پرسشنامه با استفاده از ضريب همساني دروني آلفاي كرونباخ به‌ترتيب برابر با 0.85، 0.77و 0.74 تأييد شد. يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهد كه سه نوع  هوش فرهنگي و سه مؤلفه توكّل به خداوند، بر آينده‌گرايي تصميم‌گيران اثر مي‌گذارد. بيشترين اثرگذاري بر آينده‌گرايي تصميم‌گيران را توكّل رفتاري با (49 درصد) و هوش فرهنگي فراشناخت با (38 درصد) دارد.