سياست اسلامي سازي در پاكستان

هدف بسياري از رهبران استقلال پاكستان حتي در سال هاي مبارزه، با اسلام پيوند خورده بود. پس ازجدايي از هند ايجاد كشوري اسلامي يا كشوري براي زندگي مسلمانان مطلوب اين مبارزات بود. ازسال 1958با كودتاي ارتش تاسال 1988 سه تن (به ترتيب زماني ايوب خان، ذوالفقارعلي بوتو و ضياءالحق) به رياست جمهوري پاكستان رسيدند كه اولويت هاي اقدامات خود را در يوند با اسلام و كمك گرفتن از آن در جامعه مطرح ساختند. جايگاه اختصاص داده شده به اسلام درمدعاي هر سه فرد مذكور و تفاوت عملكرد آنان درنوع طرح اسلام و سپس بهره برداري از آن، پرسشي است كه اين مقاله قصد پاسخگويي به آن را دارد و نيز روشن ساختن اين امر كه در بهره جويي از اسلام چه مدل هايي مطرح شد و چگونه در عمل پياده شد. فرايند انجام پژوهش و يافته هاي آن به فرضيه سازي كمك خواهدكرد. يافته ها نشان مي دهد، درابتدا گرايش به نوگرايي و ارائه تفسيرنو از اسلام و بازنگري درنقش و نفوذ نهادهايي ديني مطرح شد و درادامه به سوي بروز قويتر علايق نوگرايانه و سازگار نشان دادن اسلام با انديشه هاي جامعه گرا و سوسياليستي حركت شد و سرانجام يك دهه طولاني اسلامي سازي درسايه حضور نظاميان تجربه شد.