تدوين چارچوبي براي كارآفريني شهري در ايران

زمينه و هدف: تقويت كارآفريني و ايجاد بستر مناسب براي توسعه آن‌يكي از ابزارهاي پيشرفت اقتصادي كشورهاي در حال‌توسعه است. شهرها به‌عنوان عناصر اصلي تشكيل يك كشور از اين تأثير بي‌بهره نيستند. هدف اين پژوهش تدوين چارچوبي براي استقرار كارآفريني شهري در ايران است. روش‌شناسي: اين پژوهش از نظر هدف، اكتشافي است و در آن از روش كيفي داده‌بنياد استفاده شد. جامعه آماري پژوهش شامل خبرگاني بود كه در حوزه كارآفريني و مديريت شهري داراي دانش كافي بودند. براي گردآوري داده‌ها از ابزار مصاحبه نيمه ساخت‌يافته استفاده ‌شد. تحليل متن مصاحبه‌ها به كمك نرم‌افزار Atlas ti انجام شد. ابعاد سنجش كارآفريني شهري (نگرش كارآفرينانه، توانايي كارآفرينانه، آرمان كارآفرينانه، اقدام كارآفرينانه) به‌عنوان مقوله محوري مشخص شد و چارچوب نهايي تدوين شد. يافته‌ها: بر اساس تحليل داده‌ها، نگرش كارآفرينانه، توانايي كارآفرينانه، آرمان كارآفرينانه، اقدام كارآفرينانه به‌عنوان مقوله محوري، شهر خلاق، خط‌مشي شكوفايي شهري، زيست‌بوم كارآفريني شهري و شرايط توليد/خدمات كارآفرينانه به عنوان عوامل علي، انعطاف‌پذيري شهري، تراكم شهري، و عدم اطمينان محيطي به‌عنوان عوامل زمينه‌اي، تعاملات شهري و رقابت شهري به‌عنوان عوامل ميانجي، كيفيت زندگي شهروندان، رضايت عمومي شهروندان، تعميق سرمايه اجتماعي و شكل‌گيري آرمان‌شهرها به عنوان پيامدها شناسايي شدند. نتيجه‌گيري: كارآفريني شهري از طريق شناسايي، ارزيابي و بهره‌برداري از فرصت‌هاي شهري موجب توسعه كارآفريني، حل معضلات شهري، ترميم ساختارهاي شهري و رشد و شكوفايي كسب‌وكارهاي كوچك و متوسط و ارتقاي مطلوبيت زندگي شهر خواهد شد.