شايستگي منابع انساني: عاملي راهبردي در جهت بهبود عملكرد سازمان

امروزه سازمان ها به‌ منظور كسب مزيت رقابتي، ضمن به كارگيري نگرش راهبردي نسبت به محيط پرتلاطم اطراف خود، به دنبال عوامل مؤثر بر عملكرد خود بوده تا با شناسايي و سنجش ميزان اثر آنها و تقويت اين عوامل، بقاي خود را تضمين نمايند. در همين راستا كيفيت سرمايه انساني نقش حياتي را در موفقيت سازمان ايفا مي نمايد. هرچند كه تعيين توانايي ها و قابليت كاركنان براي كسب اين موفقيت كاري بسيار دشوار است. اما برخي سازمان ها از مدل‌ هاي شايستگي منابع انساني به عنوان استراتژي منابع انساني استفاده مي نمايند تا با به كارگيري اين مدل ها در سيستم‌ هاي منابع انساني، عملكرد خود را بهبود بخشند. مدل هاي شايستگي به اجتماع دانش، مهارت ها و قابليت ها و ديگر خصوصياتي كه براي عملكرد اثربخش در شغل، مورد نياز هستند اشاره دارند. لذا اين تحقيق با هدف بررسي مدل شايستگي كاركنان و تأثير آن بر عملكرد سازمان به دنبال ارائه راهكارهايي در اين زمينه مي‌ باشد. روش تحقيق، توصيفي و از نوع همبستگي (تحليل رگرسيون) و جامعه آماري تحقيق مديران و كارشناسان صنعت بانكداري مي باشند. براي جمع‌ آوري اطلاعات و داده ها از مطالعات كتابخانه اي و پرسشنامه به‌ عنوان ابزارهاي انجام تحقيق استفاده شده است. داده‌ ها توسط روش همبستگي اسپيرمن و رگرسيون چندگانه و به وسيله نرم افزار SPSS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج حاكي از آن است درصورت به كارگيري مدل شايستگي كاركنان به عنوان يك عامل راهبردي در سطح كلان، مي‌ توان بهبود عملكرد سازمان را انتظار داشت.