تاملي بررابطه انگلستان با نهضت مشروطه ايران(بررسي نقش انگلستان در ناكامي مشروطه)

A Study of the Relation of England with the Constitutional Revilution of Iran

ناكامي نظام استبدادي در پاسخ به نيازهاي جامعه ايران كه از اوايل قرن نوزدهم آغاز شده بود منجر به شروع جريان اصلاح و سرانجام جنبش مشروطه‌خواهي گرديد. هدف اين جنبش كه با همكاري بخش‌هاي تاثيرگذار جامعه همچون روحانيون و روشنفكران به موفقيت رسيد ايجاد يك نظام سياسي مبتني بر دموكراسي پارلماني در سايه نظام مشروطه سلطنتي و توجه به اصول شرع بود؛ اما در تحقق اين هدف ناكام ماند. سوال اين پژوهش كه با روش كتابخانه‌اي و رويكرد توصيفي ‌ تحليلي به آن پرداخته شده، اين است كه آيا دولت انگلستان در ناكامي جنبش مشروطه نقش داشته يا نه؟ يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهد حمايت اوليه اين دولت از جنبش مشروطه‌خواهي فريبي بيش نبود و تداوم نداشت همچنين برخورد خصمانه روس‌ها با مشروطه، بدون هماهنگي انگليس امكان موفقيت نمي‌يافت.

The failure of the tyrannical system to respond to the needs of Iranian society that began in the early nineteenth century led to the start of the reform process and eventually to the constitutional movement. The goal of this movement, which took place by the cooperation of influential sections of society such as clergies and intellectuals, was to establish a political system based on parliamentary democracy under the royal constitutional system and to adhere to religious principles, but failed to achieve that goal. The question of this research, which has been addressed by a library method and a descriptive-analytical approach, is whether the British government played a role in the failure of the constitutional movement. The findings of the study show that the government's initial support for the deceptive constitutional movement was no more and the continued hostility of the Russians to the constitutional revolution would not have been possible without British coordination.