توده‌هاي بدخيم بر پيكره‌ي زبانِ پارسي: فرسايشِ هستي و كيستيِ ايراني

زبانِ پارسي شناسه‌ي فرهنگيِ ايرانيان است. اين شناسه، در گذر زمان، با پديدارهاي دگرگون‌ساز روبه‌رو بوده است. هدفِ اين نوشتار شناختنِ برخي پديده‌هاي زباني است كه هم‌اينك، در هستيِ زبانِ پارسي پديدار شده‌اند. ره‌يابيِ لجام‌گسيخته‌ي واژگانِ بيگانه به درونِ سامانِ زبانِ پارسي و شكسته ـ نادرست‌نويسي از اين ‌دست پديده‌ها هستند كه در اين نوشتار «توده» ناميده مي‌شوند. مقاله با كاربستِ روشِ توصيفي ـ تحليلي و بهره‌گيري از دو ديدگاهِ بينشورانه: «كيستي ـ همبسته‌سازيِ زبان» و «پيشامدهاي بدخيم»، در پيِ پاسخ‌ به اين پرسش است كه: «چرا مي‌توان اين توده‌ها را بدخيم ناميد؟» براي پاسخ‌، اين انگاره آزموده مي‌شود كه: «اين توده‌ها ايست‌ناپذيرند، گشودنشان دشوار است و پيامدهاي ناگوار دارند؛ پس براي درمانِ آنها، بازانديشي بايسته است.» فرجامِ انگاره‌آزمايي، آن‌كه بسترهايي چندگانه، نهفته در پشتِ اين توده‌ها، آنها را پيش مي‌رانند. اين توده‌ها، به سرشت، پيچيده و سردرگم‌ساز هستند و از ساخت‌يابيِ هستيِ همبسته و كيستيِ راستينِ ايراني جلوگيري مي‌كنند و بي‌بازانديشي و بهسازيِ ساختاري نمي‌توان آنها را زدود.