چهره‌‌ي زنانه‌ي جنگ در بمباران شيميايي شهر سردشت

پژوهش حاضر با هدف بازسرايي تجارب و عوارض حاصل از بمباران شيمياييِ زنان جانباز سردشتي كه مستقيماً درگير اين فاجعه بوده‌اند، انجام شده است. لنز نظري اين مطالعه، آثار و تبعات جنگ را در قالب طرح‌واره جنسيتي زنان جست‌وجو مي‌كند؛ تجربه زنانه‌اي كه قبل از جنگ، حين شيميايي شدن، و اتمام جنگ را نشانه گرفته است؛ مشاركت‌كنندگان پژوهش حاضر كليه‌ي زنان جانباز ساكن شهر سردشت از 1366 تا سال 1397 هستند. شيوه‌ي نمونه‌گيري، هدفمند بوده و در نهايت تا رسيدن به اشباع نظري، با 15 نفر مصاحبه شد. با مرور چند باره‌‌ي متن، مقايسه‌ي مستمر آنها، روايت تجربيات زنان ِجانباز شيميايي شده سردشتي در قالب سه موقعيت (پرده) بازنمايي شد: در موقعيت اول با عنوان «زنان در حاشيه جنگ»، زنان مورد مطالعه، زندگي روزمره‌ي خود را در شهري مرزي با ترس و اميد ادامه مي‌دادند. در موقعيت دوم با عنوان «زنان شيميايي شده در ميدان جنگ» زنان سردشتي بعد از بمباران شيميايي و در مواجهه با آن ناخواسته درگير ميدان جنگ مي‌شوند؛ موقعيت سوم با عنوان، «چهره زنانه جنگ»، پايان روايتِ تجربيات زنان از جنگ را در پي دارد كه به منزله فاصله گرفتن از واقعه شيميايي شدن و اتمام جنگ تا مرز نزديكي به گذران زندگي روزمره ادامه دارد. درمجموع از حيث فاعليت و نقش زنان در جنگ نمي‌توان نقش منفعلانه‌اي براي زنان متصور بود؛ چرا كه در جريان بمباران به‌صورت فعالانه‌ايي دست به امداد و نجات ديگر قربانيان، اعم از نزديكان و غيرنزديكان مي‎زنند. مقاومت آنها نه معطوف تلاش براي «بقاي خود» بلكه بيشتر معطوف به تلاش براي «بقاي ديگران» است و اولويت را به طرز محسوسي به ديگران مي‎دهند.