تحليل سطوح معنايي قطعه حكمي 4قم184 طومارهاي بحرالميت

Analysis of the Semantic Levels of the Prescriptive Fragment 4Q184 of the Dead Sea Scrolls

حكمت و شرارت در نماد «زن» در سنت يهود، بهويژه در موارد ارايه تصاوير زنانه در ادبيات حكمي همواره مطرح بوده است. اين جستار با تمركز بر يكي از متون قمران، يعني 4 قم 184، به تحليل برخي كاركردهاي وجوه حكمت در انديشه قمرانيان ميپردازد. وجود قطعه 4 قم 184 در ميان نسخههاي خطي قمران، دال بر اهميت اين متن كنايي در ميان انجمن قمران و بازتاب اوضاعي است كه اين فرقه با آن درگير بودهاست. اين قطعه طومارهاي بحرالميت، با شواهدي از كتاب مقدس در سه لايه معنايي واكاوي شده است: نخست، آموزه هاي اخلاقي كه در سنت ديرپاي يهود شكوفا شده بود. در لايه معنايي دوم، جنسيت حكمت، با در نظر داشتن ايزدبانوان حكمت بين النهرين و پيش‌زمينه تاريخي عهد قديم، انگيزه ادبي الهياتي دارد. با تحليل زمينه تاريخي روشن ميشود كه اين شعر در سطح سوم، استعارهاي است از كهانت اورشليم كه همچون زني شرير در حال اغواگري پرهيزگاران است. بر اساس همين باور قمرانيان به‌كهانت نادرست معبد و حكمت دروغين اورشليم، آنان از اورشليم كناره گرفتند.

Wisdom and wickedness in the symbol of “woman” has always been the subject of inquiry in Jewish tradition, especially when it comes to portraying women in prescriptive literature. This article which focuses on one of the texts of Qumran, namely 4Q184, expounds some of the functions of the modes of wisdom in Qumrani thought. The existence of the fragment 4Q184 in the Qumran manuscripts denotes the importance of this symbolic text in Qumran’s community and reflects the situation which this sect encounters. The Fragment of the Dead Sea Scrolls which has evidence derived from the Bible is analyzed in three semantic levels: the first is the level of moral teachings that had flourished in the long-standing Jewish tradition; the second is the level of the nature of wisdom, which, considering the goddesses of the wisdom of Mesopotamia and historical background of the Old Testament, has a theological literary motivation. By analyzing the historical context, it is found that the poetry in the third level is a metaphor for Jerusalem's divination which is, just like a wicked woman, involved in the act of seducing the pious. According to the belief of the false divination of the temple and false wisdom of Jerusalem, Qumranians left Jerusalem.