بايسته هاي اصيل ساختاري در حقوق اساسي جمهوري اسلامي ايران

نظام حقوق اساسي جمهوري اسلامي ايران كه با هدف اجراي احكام الهي شكل گرفته، با مبنا قرار دادن نظريه ولايت مطلقه فقيه، دست به طراحي ساختاري زده است كه هرچند در مواردي منحصربه فرد است، اما قالب كلي آن پيشتر در ساختار هاي حقوق اساسي كشور هاي ديگر به كار گرفته شده است، اين در حالي است كه بهره گيري از ساختار از پيش توليدشده ممكن است به دليل چارچوب هاي حقوقي شكل گرفته بر مباني خاص، تنگنا هايي را ايجاد كند كه محتواي دروني اسلام، شريعت و فقه را به عنوان ماهيت نظام اسلامي تحت تاثير قرار دهد و به تدريج روند عرفي شدن به سبب اين شكل ساختار در نظام اسلامي طي شود. بنابراين ضرورت توجه به معيار هاي ساختاري در حكومت اسلامي بيش از پيش اهميت پيدا مي كند. نوشتار پيش رو در پي آن است كه پس از تبيين تاثير ساختار بر محتوا، در جست وجوي معيار هاي ساختاري مذكور در اسلام، به اين پرسش پاسخ دهد كه اسلام به عنوان شريعت مبنا و حاكم بر جمهوري اسلامي ايران تجويزي براي شكل و ساختار حكومت ارايه داده است يا خير؟ به نظر نويسندگان، از اسلام به عنوان الگوي هنجاري عام، اقتضايات و الزامات ساختاري (نظير در راس ساختار بودن امام و...) در زمينه چينش ساختار براي جمهوري اسلامي ايران قابل برداشت است.

no abstract