بررسي برهان خلقت اِنتروپيك

برهان اِنتروپيك، برهاني در اثبات خداوند است كه با استخدام قوانين فيزيكي، به اثبات حدوث جهان مي‌پردازد و از حدوث جهان به اثبات وجود خداوند راه مي‌يابد. اين مقدمه علمي به قانون دوم ترموديناميك يا قانون افزايش اِنتروپي شهرت دارد و قانوني تجربي است كه بر اساس آن در فرايندهاي طبيعي، اِنتروپي سيستم افزايش يافته و تا بدانجا ادامه دارد كه به مقدار بيشينه خود برسد و در اين مقدار بيشينه، تعادل ترموديناميكي رخ مي‌دهد. با تعميم اين قانون به كل جهان، مي‌توان آينده‌اي را پيش‌بيني نمود كه در آن جهان دستخوش تعادل ترموديناميكي گرديده و مرگ حرارتي رخ مي‌دهد. با استفاده از اين قانون مي‌توان اين گونه استدلال نمود كه اگر جهان نقطه پاياني داشته باشد، لزوماً بايد نقطه آغازيني داشته باشد و بر اساس آن، جهان داراي آغازي است كه از آن به حدوث تعبير مي‌شود. با اثبات اين مقدمه كه جهان حادث است و خلقت جهان آغازي دارد، مي‌توان برهاني در اثبات خالق اقامه نمود. هرچند اين برهان تشابه فراواني با برهان حدوث متكلمان اسلامي دارد، اما از لحاظ ساختاري و بنيادي دربردارندۀ تفاوت‌هايي است كه آن را از برهان حدوث متمايز مي‌گرداند. ساختار برهان انتروپيك مشابه با برهان حدوث متكلمان است؛ با اين تفاوت كه اثبات مقدمه اول آن در برهان حدوث به روش كلامي و فلسفي است، اما اين مقدمه در برهان انتروپيك، توسط قانون دوم ترموديناميك يا اصل افزايش انتروپي اثبات مي‌گردد. علاوه بر نقدهاي وارد بر برهان حدوث مي‌توان به مقدمات اوليه برهان انتروپيك كه عبارت‌اند از: تناهي عالم و انتقال انرژي از محيط غير مادي به سيستم مادي و قبول رخداد مرگ حرارتي، نقدهايي را وارد نمود.