بررسي ميزان بقاي كليه پيوندي در بيماران پيوند‌شده در بيمارستان شهيد هاشمي‌نژاد طي سالهاي 92-1387

زمينه و هدف: با توجه به پيشرفت هاي درماني و استفاده از درمان هاي جديد در پيوند كليه، همواره نياز به ارزيابي ميزان بقاي كليه پيوندي و بيمار و نيز بررسي تأثير درمان هاي جديد وجود دارد. در اين ارتباط، مطالعه حاضر با هدف بررسي ميزان بقاي كليه پيوندي و بيمار در بيماران پيوند شده طي سال هاي 92-1387 در بيمارستان شهيد هاشمي نژاد انجام شد. روش بررسي: مطالعه گذشته نگر حاضر در ارتباط با 750 بيمار پيوند شده انجام شد. با استفاده از چك ليست ويژگي هاي دموگرافيك گيرنده و دهنده، ويژگي هاي نارسايي كليه، سابقه پيوند قبلي، منبع پيوند و عملكرد آن، رد پيوند و وضعيت بيمار در آخرين پيگيري ثبت گرديد. اطلاعات در نرم افزار SPSS 23 وارد شد و با استفاده از جداول عمر و آناليز كاپلان ماير (KaplanMeier) و ميزان بقاي كليه پيوندي و بيمار محاسبه گشت. يافته ها: ميانگين طول مدت بقاي بيماران بر اساس آناليز كاپلان ماير 1±85 ماه بود. ميزان بقاي بيمار در گروه سني بالاتر از 40 سال و ميزان بقاي كليه پيوندي در بيماران با علت نارسايي كليه نامشخص و ديابت پايين تر بود. ميزان بقاي كليه پيوندي در بيماران با DGF (Delayed Graft Function) كمتر از بيماران با SGF (Slow Graft Function) يا EGF (Excellent Graft Function) بود. جنس گيرنده، گروه خوني، دياليز پيش از پيوند، منبع پيوند و جنس دهنده تأثيري بر ميزان بقاي پيوند و بيمار نداشت. نتيجه گيري: نتايج مطالعه حاضر نشان دادند كه ميزان بقاي هفت ساله كليه پيوندي و بيمار در بيماران پيوند شده در اين مطالعه به ترتيب 79 و 80 درصد بوده و ميانگين طول مدت بقاي كليه پيوندي و بيمار به ترتيب 84 و 85 ماه مي باشد.