بررسي رابطۀ بين دلبستگي به خدا، دلبستگي به بزرگسالان و تاب‌آوري با خودشفقت‌ورزي و ذهن‌آگاهي در دانشجويان دانشگاه تهران در سال 1395

سابقه و هدف: دربارة ارتباط تنگاتنگ بهداشت رواني و تاب آوري اتفاق نظر بالايي وجود دارد. هدف اصلي مطالعة حاضر بررسي رابطة بين دلبستگي به خدا، دلبستگي به بزرگسالان و تاب آوري با خودشفقت ورزي و ذهن آگاهي در دانشجويان مقطع كارشناسي دانشگاه تهران بود. روش كار: طرح پژوهش حاضر از نوع همبستگي و جامعة آماري آن شامل كلية دانشجويان مقطع كارشناسي دانشگاه تهران در نيم سال اول تحصيلي 96 - 95 بود كه از ميان آنان 200 نفر از دانشجويان دانشكدة روان شناسي و علوم تربيتي به روش نمونه گيري دردسترس انتخاب شدند. براي جمع آوري داده ها از مقياس هاي دلبستگي به خدا، دلبستگي به بزرگسالان، تاب آوري، خودشفقت ورزي و ذهن آگاهي؛ و براي تحليل داده ها از آزمون هاي آماري همبستگي پيرسون و تحليل مسير استفاده شد. در اين پژوهش همة موارد اخلاقي رعايت شده است و مؤلفان مقاله هيچ گونه تضاد منافعي گزارش نكرده اند. يافته ها: نتايج نشان داد كه بين دلبستگي ايمن به خدا با تاب آوري، ذهن آگاهي و خودشفقت ورزي رابطة مثبت و معنادار؛ ولي بين دلبستگي اجتنابي با تاب آوري، ذهن آگاهي و خودشفقت ورزي رابطة منفي وجود داشت؛ همچنين دلبستگي به بزرگسالان با تاب آوري رابطة مثبت و معنادار داشت؛ اما بين دلبستگي اضطرابي به بزرگسالان با ذهن آگاهي و تاب آوري رابطة معناداري به دست نيامد. همچنين بر پاية نتايج به دست آمده، تاب آوري و دلبستگي ايمن به خدا توانستند به طور مثبت ذهن آگاهي را پيش بيني كنند. نتيجهگيري: افرادي كه دلبستگي شان به خدا ايمن بود، براي خود ارزش قائل مي شدند و مي دانستند كه خداوند آنان را دوست دارد و كمك كننده و جواب دهنده به خواست ها و دعاهاي آنان است؛ برعكس افراد با دلبستگي اجتنابي، خدا را دور از دسترس مي دانستند و از او دوري مي كردند.