بررسي نقش ميانجي‌گر شفقت به خود در رابطۀ بين آسيب‌پذيري روان‌شناختي و دلبستگي به خدا در دانشجويان دختر دانشگاه آزاد اسلامي واحد كرج در سال 1395

سابقه و هدف: ناراحتي‌هاي روان‌شناختي ازجمله مشكلات شايعي هستند كه اغلب دانشجويان آن را تجربه مي‌كنند. هدف اين پژوهش بررسي نقش ميانجي‌گر شفقت به خود در رابطۀ بين آسيب‌پذيري رواني و دلبستگي به خدا در دانشجويان بود. روش كار: پژوهش حاضر توصيفي و از نوع همبستگي است. جامعۀ آماري پژوهش شامل كليۀ دانشجويان دختر مشغول به تحصيل در دانشگاه آزاد اسلامي واحد كرج در سال 1395 بود كه با روش نمونه‌‌گيري تصادفي ساده 280 نفر براي مطالعه انتخاب شدند. داده‌هاي پژوهش با استفاده از مقياس‌هاي شفقت به خود؛ فرم كوتاه مقياس افسردگي، اضطراب و استرس؛ و دلبستگي به خدا جمع‌آوري شد. به‌‌منظور تجزيه و تحليل داده‌ها از روش‌هاي آمار توصيفي، ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون؛ و براي آزمودن اثرهاي واسطه‌اي از روش بارون و كِني استفاده شد. در اين پژوهش همۀ موارد اخلاقي رعايت شده است و مؤلفان مقاله تضاد منافعي گزارش نكرده‌اند.يافته‌ها: نتايج نشان داد كه بين دلبستگي به خدا با شفقت به خود (0.61=r و P 0/05) و آسيب‌پذيري رواني (0.60=r و P 0/05) رابطۀ معناداري وجود داشت. همچنين، دلبستگي به خدا به‌تنهايي توان تبيين 52 درصد از تغييرات آسيب‌پذيري رواني را داشت؛ اما شفقت به خود و دلبستگي به خدا با هم توان تبيين 61 درصد از تغييرات آسيب‌پذيري رواني را داشتند.نتيجه‌گيري: نتايج اين پژوهش ضرورت بازشناسي نقش شفقت به خود و دلبستگي به خدا را در آسيب‌پذيري رواني دانشجويان تأكيد مي‌كند.