اثربخشي شناخت درماني مبتني بر حضور ذهن بر كيفيت زندگي و گرايش به طلاق زوجين تازه ازدواج‌كرده

پژوهش حاضر  به بررسي اثربخشي « شناخت درماني مبتني بر حضور ذهن» بر افزايش كيفيت زندگي و كاهش ميل به طلاق در زوجين پرداخت. طرح پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با پيش‌آزمون، پس‌آزمون و با گروه كنترل بود. جامعه آماري از بين زوجين تازه ازدواج‌كرده مراجعه‌كننده به مركز خدمات مشاوره حكمت بود كه تعداد 40 زوج (40 نفر مرد و 40 نفر زن)، به‌صورت در دسترس انتخاب و سپس به‌طور تصادفي در دو گروه 20 زوجي (گروه آزمايش و گروه گواه) قرار گرفتند. براي جمع‌آوري داده ها از پرسشنامه كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني كه در سال 1996 توسط گروهي از كارشناسان سازمان بهداشت جهاني ساخته شد و پرسشنامه استاندارد ميل به طلاق روزلت، جانسون و مورو (1986)؛ به نقل از قادر پور (1393) استفاده شد. در اجراي مداخله درماني، گروه آزمايش به مدت هشت جلسه (هر هفته يك جلسه) به شيوه گروهي، با رويكرد شناخت درماني مبتني بر حضور ذهن قرار گرفتند؛ درحالي‌كه گروه گواه هيچ گونه مداخله اي دريافت نكرد. دادها با استفاده از تحليل واريانس اندازه‌گيري مكرر در نرم‌افزار SPSS مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفتند. نتايج حاكي از آن بود كه شـــــــناخت درماني مبتني بر حضور ذهن بر افزايش كيفيت زندگي و مؤلــــفه هاي سلامت جـــــسم (F=3/59; P-Value 0/05)، سلامت روان (F=6/13; P-Value 0/05) و سلامت محيط  ((F=6/10; P-Value 0/05) در مرحله پس‌آزمون مؤثر بوده است،  اما ماندگاري اثر نداشته است. همچنين  شناخت درماني مبتني بر حضور ذهن بر كاهش ميل به طلاق مؤثر بوده است (F=6/67; P-Value 0/05)، اما ماندگاري اثر نداشته است. از يافته هاي پژوهش حاضر مي توان در راستاي مداخلات باليني و درماني جهت افزايش كيفيت زندگي و كاهش ميل به طلاق زوج ها استفاده كرد.