تدوين الگوي سازش يافتگي زنان پس از رخداد طلاق: يك پژوهش زمينه اي

طلاق عامل ازهم‌گسيختگي بنيادي‌ترين بخش جامعه يعني خانواده است كه پس از مرگ همسر، نيازمند بيشترين تغيير براي سازش يافتگي مجدد در افراد مطلقه است. اين پژوهش با هدف تدوين الگوي كيفي سازش يافتگي پس از رخداد طلاق و با استفاده از روش نظريه زمينه‌اي انجام شد. ميدان پژوهش در‌برگيرنده همه زنان مطلقه مراجعه‌‌كننده به مراكز مشاوره تحت نظارت سازمان بهزيستي در شهر اهواز بود. شركت كنندگان اين پژوهش 20 زن مطلقه بودند كه به روش هدفمند و از نوع موارد مطلوب انتخاب‌شده و مورد مصاحبه نيمه ساختاريافته قرار گرفتند. در تحليل داده‌ها از شيوه نظام مند استراوس و كوربين بهره گرفته شد. 265 كد اوليه، 43 مقوله فرعي، 17 مقوله اصلي و يك مقوله هسته از كدگذاري داده ها استخراج شد كه كدهاي اصلي به اين شرح بود: «حمايتگري راهبردي اطرافيان، رويارويي مذهبي، صبوري رشد دهنده، مديريت مالي عاملي مهم، ارتباط گيري و مرزسازي با محيط، اخلاق گرايي و خودكنترلي، وجود فرزند، ساختار شخصيتي و تربيتي، چگونگي بودن در زندگي سابق، تمرين خودانديشي با مطالعه، تكاپوهاي آرامش بخش، توسعه شخصي، حضور معنادار اجتماعي، بستري براي رشد فرزندان، جستجوي كمك‌هاي تخصصي، شغل و تحصيل رهايي از قفس طلاق و نيز استفاده از مهارت هاي مسئله گشايي». در ادامه «سازش يافتگي پس از طلاق: پويشي براي استقلال و آرامش» به‌عنوان مقوله نهايي انتخاب شد و در پايان الگوي پارادايمي مستخرج از داده ها طراحي گرديد. نتايج مي تواند براي نهادهاي حمايتي و نيز مشاوران خانواده در ارائه راهكارهاي مناسب و بهبود شرايط سازش يافتگي با طلاق، راهگشا باشد.