تفحص كيفي در عوامل مؤثر بر بي‌رمقي زناشويي: مطالعه موردي شهر تهران

امروزه آمار رسمي طلاق به‌طور كامل نشان‌دهنده ميزان ناكامي همسران در زندگي زناشويي نيست؛ زيرا در كنار آن آماري بزرگ‌تر، اما كشف نشده به طلاق‌هاي عاطفي اختصاص دارد. يكي از نابساماني‌هاي زندگي، بي‌رمقي زناشويي است كه اگر به‌موقع به آن رسيدگي نشود زوجين  را به سمت جدايي عاطفي سوق مي‌دهد؛ بنابراين پژوهش حاضر به هدف شناسايي عوامل مؤثر بر بي‌رمقي زناشويي كه يكي از دلايل مؤثر بر افزايش طلاق در جامعه است، انجام شد. اين پژوهش با استفاده از روش كيفي و با تأكيد بر رويكرد پديدارشناسانه صورت گرفته است. جامعه پژوهش شامل كليه زنان و مردان متأهل ساكن شهر تهران بود و نمونه گيري به روش هدفمند از بين افراد با تجربۀ بي‌رمقي زناشويي كه به كلينيك مشاوره مراجعه كرده بودند، صورت گرفت. جمع آوري داده‌ها از طريق مصاحبه نيمه ساختاريافته بود و تجزيه‌وتحليل داده‌ها بر اساس نظريه داده بنياد انجام شد و نهايتاً 227 كد باز، 21 مفهوم و 4 مقوله به دست آمد. مقولات اصلي به‌دست‌آمده در اين پژوهش دربرگيرندۀ ويژگي هاي ارتباطي نامطلوب، مشكلات شخصيتي، عوامل تشديدكننده و درگيري با پيامدهاي نامطلوب بي‌رمقي زناشويي بود كه هركدام از آن‌ها شامل مفاهيمي نيز مي شدند. برآيند يافته ها حاكي از درگير بودن ابعاد فردي، ارتباطي و خانوادگي در شكل گيري اين پديده در روابط زناشويي بود و مقوله محوري يافته هاي پژوهش «عدم مهرورزي مستمر و مراقبت از رابطه» بود. به‌طوركلي نتايج نشان داد كه بي‌رمقي زناشويي فرآيندي است كه پيامدهاي ناگواري در زمينه جسمي، روانيعاطفي و اجتماعي دارد و پيشنهاد مي شود كه مشاوران و روانشناسان بيش‌ازپيش بر روي بي‌رمقي زناشويي و عوامل رشد دهندۀ آن اقداماتي انجام دهند.