سبك و ژانر در سينماي هنري ايران (موردكاوي فيلم‌هاي خشت و آينه، سياوش در تخت جمشيد، طبيعت بي‌جان و مرثيه)

در اين پژوهش با استناد به آراي نظريه‌پردازان تكامل‌گرا مانند ژيل دلوز و نظريه‌پردازان سبك‌گراي تحليلي مانند ديويد بردول تصويري كلي از سينماي مدرنيستي به مثابه سينماي هنري ترسيم مي‌شود. سپس با استفاده از نظريات كواچ به چهار سبك و هفت ژانر رايج سينماي هنري پرداخته مي‌شود. با تكيه بر اين چارچوب نظري و روش توصيفي تحليلي به تحليل چهار نمونه فيلم از سينماي هنري ايران در بازۀ زماني 1346 تا 1357 پرداخته مي‌شود. اين يافته‌ها بر لزوم بازنگري در رده‌بندي‌هاي رايج در سينماي ايران صحه مي‌گذارند و بر ناكارآيي رده‌بندي‌هايي مانند «موج نو سينماي ايران » براي طبقه‌بندي چنين فيلم‌هايي تأكيد مي‌كنند. با تكيه بر رده‌بندي پيشنهادي در اين مقاله كه مؤلفه‌هاي نظري و جنبه‌هاي سبكي و ژانري سينماي هنري را هم مد‌نظر قرار مي‌دهد مي‌توان به نحو نظام‌مندتري به تبيين و تحليل نمونه‌ها پرداخت. نمونه‌هاي مورد بررسي ذيل چهار سبك كمينه‌گرايي، ناتوراليسم، تزيين‌گرايي و تئاترگرايي سينماي هنري و ژانرهاي درام بسته، ملودرام و سفر ذهني جاي مي‌گيرند و نه تنها مؤيد نظريات دلوز مبني بر سينما به‌مثابه زمان در سينماي مدرن بلكه واجد مشخصه‌هاي فرمي مورد اشاره ديويد بردول در سينماي هنري نيز هستند. سينماي هنري ايران با ترسيم ازخودبيگانگي‌ها و فقدان‌ها و بازنگري انتقادي جهان اسطوره‌اي و معاصر به جايگاه و ردۀ متمايزي دست م ييابد.